Rynek nieruchomości jest atrakcyjną inwestycją zarówno dla osób prywatnych, jak i przedsiębiorców. Uzyskiwanie z tego tytułu korzyści finansowych, jest naturalnie obciążone podatkiem. W zależności od wysokości dochodów, wyborów podatnika oraz jego statusu prawnego, kształtuje się podatek od najmu mieszkania. Powstają zatem pytania:

• Jaką formę opodatkowania wybrać?
• Ile wynosi podatek od wynajmu?
• Czy mając firmę, można rozliczać się, jako osoba prywatna?
• Co na ten temat mówią sądy?

Odpowiedzi, znajdują się w dalszej części artykułu.

Ile wynosi podatek od najmu mieszkania?

Właściciele mieszkań, którzy chcą czerpać dochody z wynajmu, mogą skorzystać z kilku form opodatkowania. Ich dostępność jest jednak uwarunkowana posiadanym statusem prawnym. Osoby prywatne, nieprowadzące działalności gospodarczej, mogą bowiem wybrać skalę podatkową lub ryczałt. Z kolei dla przedsiębiorców przygotowano również podatek liniowy.

• Skala podatkowa obliguje do płacenia 17% podatku od dochodu, nieprzekraczającego 85 528 zł, lub 32% podatku od dochodu przekraczającego, wskazaną sumę.
• Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych oznacza konieczność zapłaty 8,5% podatku od przychodów, nieprzekraczających 100 000 zł lub 12,5% od przychodów, przekraczających ów sumę.
• Podatek liniowy wynosi natomiast 19%, liczonych od dochodu.

Podatek od najmu mieszkania zależy od wybranej formy opodatkowania. Należy zauważyć, że choć ryczałt oferuje niższe stawki, jest on liczony od przychodów, a nie od dochodów. Uniemożliwia również odliczenie kosztów uzyskania przychodu. Z drugiej strony rozliczenie na zasadach ogólnych ma wyższe stawki podatkowe. Można również skorzystać z odliczenia poniesionych kosztów oraz kwoty wolnej od podatku.

Jaką formę opodatkowania wybrać?

Wszystkie przedstawione formy opodatkowania mają swoje wady i zalety. W konsekwencji podatek od najmu mieszkania powinien uwzględniać wysokość dochodów i przychodów, poniesione koszty w wyniku posiadanego mieszkania, czy status prawny podatnika.

Warto podkreślić, że rozliczając się za pomocą skali podatkowej, przychodem podatnika jest wyłącznie czynsz, wpłacany przez najemcę. Do przychodów nie liczą się natomiast inne opłaty, jak kaucja. Jej uwzględnienie w przychodach może nastąpić wyłącznie wtedy, gdy na mocy zawiązanej umowy, zostanie ona zatrzymana. Rozliczając się według skali podatkowej, można – od uzyskanych przychodów – odliczyć poniesione koszty wynajmu. Kwalifikują się do nich wydatki, związane z m.in.:

• remontem, modernizacją, utrzymaniem lub eksploatacją mieszkania,
• wyposażeniem mieszkania,
• ubezpieczeniem mieszkania,
• odpisami amortyzacyjnymi,
• odsetkami od kredytu hipotecznego.

Podatek od najmu mieszkania według skali podatkowej lub na zasadach ogólnych jest częściej wybierany przez przedsiębiorców.

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych to najprostsza forma rozliczania się z Urzędem Skarbowym. Nie wymaga ona prowadzenia ewidencji, ponieważ nie istnieje możliwość rozliczania kosztów uzyskania przychodu od wynajmu. Jako że ryczałt jest liczony od przychodu, czyli całej kwoty czynszu, warto tę wartość uwzględnić osobno, zaznaczając w umowie, iż opłata za media leży po stronie najemcy. W przeciwnym wypadku Urząd Skarbowy potraktuje zarówno czynsz, jak i wpłatę na media od najemcy, jako przychód właściciela mieszkania, co zwiększy ogólną kwotę podatku.

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych jest z kolei częściej wybierany przez osoby prywatne, nieposiadające działalności gospodarczej.

Czy przedsiębiorcy mogą płacić podatek od najmu mieszkania, jak osoby prywatne?

Zdania w tej kwestii są podzielone, choć ostatni wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z maja 2021 roku wskazuje, iż przedsiębiorca ma prawo samodzielnie decydować, czy wynajmuje nieruchomość, jako część działalności gospodarczej, czy jako osoba prywatna. Warto przypomnieć, że wcześniej tylko osoby prywatne mogły skorzystać z opodatkowania ryczałtem. Forma ta była zakazana dla wynajmujących nieruchomość w ramach działalności gospodarczej.

Eksperci wskazują, że problem dotyczy sytuacji, w których przedsiębiorcy posiadają mieszkania lub lokale użytkowe, które nie są wprowadzone do ewidencji środków trwałych, a są wynajmowane według innych umów, zazwyczaj cywilnoprawnych. Sądy Administracyjne – na przestrzeni ostatnich lat – nie były w tej kwestii jednomyślne.

Z jednej strony powstała jedna linia orzecznictwa, która wskazywała, iż subiektywna ocena podatnika nie ma znaczenia. Podkreślono bowiem, że liczą się m.in.: kryteria przedmiotowe, obiektywne cechy prowadzonego przedsiębiorstwa czy ciągłość uzyskiwania dochodów.

Z drugiej strony wyklarowała się druga linia orzecznictwa, podtrzymywana również przez Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorstw. Zauważono, iż ustawodawca nie wyznaczył kryteriów, mogących służyć do rozpoznania, czy podatnik prowadzi najem prywatny, czy jako przedsiębiorca. Tym samym, podatnik ma prawo samodzielnie zadecydować, jaki podatek od najmu mieszkania zapłaci.

Co istotne, uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2021 roku potwierdziła drugą linię orzecznictwa.

Jak zapłacić podatek od wynajmu mieszkania?

Zasada, jak zapłacić podatek od wynajmu mieszkania, jest bardzo prosta.

• Jeśli podatnik rozlicza się na zasadach ogólnych, powinien wypełnić PIT-36 i rozliczyć swoje dochody, jako inne źródła (dotyczy osób prywatnych i przedsiębiorców).
• Gdy rozliczenie dotyczy podatku liniowego, należy wybrać PIT-36L.
• Z kolei gdy wybrany zostaje ryczałt, należy skorzystać z formularza PIT-28.

Jak więc widać na podstawie zaprezentowanego artykułu, podatek od najmu mieszkania różni się w zależności od wybranej opcji. Według najnowszych doniesień prawnych, to podatnik ma wpływ na wybraną formę opodatkowania, a co za tym idzie również wysokość poniesionych kosztów podatkowych.
__________________

Po uzyskanie indywidualnych porad podatkowych i księgowych, zapraszamy do zapoznania się z ofertą biura rachunkowego Innowacje.

Mniejsze zapotrzebowanie na energię budynków mieszkalnych prowadzi do niższych kosztów utrzymania oraz skuteczniejszej ochrony środowiska. Ulga termomodernizacyjna to rozwiązanie, które pozwala odliczyć poniesione wydatki w ramach prowadzonych prac do kwoty nawet 53 000 zł. Nie każdy może jednak skorzystać z takiej szansy, dlatego przed rozpoczęciem termomodernizacji, warto zapoznać się ze wszystkimi szczegółami, obowiązującej ulgi.

Przedsięwzięcie termomodernizacyjne

Szybka utrata ciepła wewnątrz budynku może być podyktowana brakiem odpowiedniego ocieplenia ścian zewnętrznych i stropu, nieszczelnymi oknami lub nieskutecznym systemem grzewczym. W rezultacie drastycznie rosną koszty, ponoszone w ramach rachunków za ogrzewanie, a także zwiększa się emisja dwutlenku węgla do atmosfery.

Termomodernizacja służy do efektywniejszego wykorzystania dostarczonego ciepła do budynku, a także zmniejszeniem jego zapotrzebowania, co redukuje koszty i chroni środowisko. Jednak aby prace zaklasyfikowano do przedsięwzięcia termomodernizacyjnego (a tym samym do omawianej ulgi), muszą polegać na ulepszeniach, które prowadzą do:

• mniejszego zapotrzebowania na energię, wykorzystywanej do ogrzewania wody użytkowej i budynków mieszkalnych,
• mniejszych strat energetycznych w lokalnych sieciach ciepłowniczych i ich źródłach ciepła, jeśli budynki mieszkalne, do których kierowana jest energia, spełniają wymogi w zakresie oszczędności energetycznej, według prawa budowlanego.

Przedsięwzięcie termomodernizacyjne występuje również wtedy, gdy:

• zlikwidowano lokalne źródło ciepła i wykonano przyłącza techniczne do scentralizowanego źródła ciepła, co doprowadziło do redukcji kosztów dostarczanego ciepła,
• nastąpiła częściowa lub całkowita zmiana źródła energii na źródła odnawialne albo zastosowano proces wytwarzania energii elektrycznej i ciepła użytkowego w tym samym czasie (kogeneracja).

Ulga termomodernizacyjna obliguje natomiast do bycia właścicielem lub współwłaścicielem wskazanego budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Wyklucza jednak te budynki, które są na etapie budowy.

Co obejmuje ulga termomodernizacyjna?

W ramach omawianej ulgi można odliczyć wydatki, poniesione na m.in.: materiały budowlane, usługi i urządzenia, za pomocą których dokonano przedsięwzięcie termomodernizacyjne. W świetle polskiego prawa ulga termomodernizacyjna obejmuje wydatki, które są wymienione w Rozporządzeniu Ministra Inwestycji i Rozwoju w Dzienniku Ustaw. Co istotne, wszystkie wydatki muszą być udokumentowane fakturą. Ponadto nie mogą być finansowane przez NFOŚiGW (Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodne) i wojewódzkie fundusze ochrony środowiska. Nie mogą również zostać odliczone od przychodu (w ramach zryczałtowanego podatku dochodowego, kosztów uzyskania przychodu czy innej ulgi podatkowej).

Ulga termomodernizacyjna wymusza również na podatnikach ukończenie przedsięwzięcia w ciągu 3 kolejnych lat. Są one liczone od zakończenia roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek w ramach przedsięwzięcia termomodernizacyjnego.

Jak odliczyć ulgę?

Jak już wspomniano, ulga termomodernizacyjna posiada limit, wynoszący 53 000 zł. Kwota ta dotyczy jednego podatnika w kontekście wszystkich, realizowanych przedsięwzięć termomodernizacyjnych. Oznacza to, że:

• dwójka osób, będąca współwłaścicielami danego budynku mieszkalnego, może odliczyć od poniesionych wydatków, kwalifikujących do ulgi, łączną kwotę 106 000 zł,
• limit 53 000 zł dotyczy przedsięwzięć termomodernizacyjnych, prowadzonych w dowolnej ilości budynków mieszkalnych, których podatnik jest właścicielem lub współwłaścicielem.

Odliczenia dokonuje się bowiem w zeznaniu podatkowym PIT w roku, w którym poniesiono wydatek. Jeśli natomiast wysokość odliczenia nie ma pokrycia w dochodzie podatnika, wówczas odlicza się ją w kolejnych latach. Ów proceder nie może jednak trwać dłużej niż 6 lat od końca roku podatkowego, w którym poniesiony pierwszy wydatek.

Jeśli natomiast przedsięwzięcia termomodernizacyjnego nie wykonane w ciągu 3 lat, a podatnik korzystał z omawianej ulgi, wówczas jest zobligowany do zwrotu ulgi poprzez doliczenie kwot wcześniej odliczonych. Dokonuje się tego w ramach rozliczenia podatkowego za rok, w którym upłynął termin realizacji przedsięwzięcia termomodernizacyjnego.

Czy ulga termomodernizacyjna jest opłacalna?

Podobnie jak wiele innych ulg, proponowanych przez polskie prawo, również ulga termomodernizacyjna jest opcją opłacalną. Wiąże się jednak z pewnymi czynnościami oraz obowiązkami, które należy spełnić. Należy zatem odpowiedzieć sobie na pytanie, czy zaoszczędzenie określonej kwoty jest warte przechodzenia przez ów proceder?

Ulga termomodernizacyjna jest więc niewątpliwie atrakcyjnym rozwiązaniem. Pozwala bowiem odliczyć poniesione wydatki w ramach prowadzonego przedsięwzięcia termomodernizacyjnego. To z kolei przekłada się na niższe rachunki ogrzewania oraz czystsze środowisko. Jednak nie jest ona obowiązkowa, a ostateczna decyzja należy do podatnika.

Prowadzenie własnej firmy polega również na szukaniu możliwości, ułatwiających wykonywanie czynności biznesowych. Jedną z nich jest umowa toolingu, która daje korzyści zarówno po stronie zlecającego, jak i wykonującego. Choć nazwa porozumienia może brzmieć nieco „egzotycznie”, jest ono powszechnie wykorzystywane w Polsce przez wielu przedsiębiorców. O tym, czym dokładnie jest, jakie ma zalety i kto może z niego skorzystać, dowiesz się z poniższego artykułu!

Czym jest umowa toolingu?

Geneza nazwy wywodzi się z języka angielskiego. Tool oznacza bowiem „narzędzie”. Nie bez powodu użyto takiego określenia, gdyż najważniejszą regułą umowy toolingu jest fakt, iż jedna strona (Zlecający) udostępnia własne środki trwałe na rzecz drugiej strony (Wykonawcy) realizującej określone zlecenie, którego dotyczy przedmiot umowy. Do środków trwałych, które mogą zostać udostępnione, zaliczamy m.in.: samochody, sprzęt elektroniczny, nieruchomości, maszyny lub znaki towarowe.

Celem umowy jest zatem dostarczenie towarów lub świadczenie usług na rzecz przedsiębiorcy, który udostępnia w tym zakresie własne środki trwałe, oczekując (według zapisów w umowie) odpowiedniej jakości zrealizowanego zlecenia bądź dzieła. Tym samym umowa toolingu nie może dotyczyć stron, których nie zawarto w umowie i nie są Wykonawcą lub Zlecającym.

Porozumienie zawiera się na czas określony lub nieokreślony, a uwzględniona w umowie klauzula jasno informuje, iż Wykonawca będzie korzystać z udostępnionych środków trwałych tylko na poczet realizacji zlecenia. Po jego zakończeniu użyczone środki zwraca się Zlecającemu. Co więcej, w zależności od indywidualnych ustaleń, Wykonawca może również ponosić koszty, związane z eksploatacją środków trwałych, przeglądami kontrolnymi lub ubezpieczeniami.

Umowa toolingu jest według polskiego prawa porozumieniem o charakterze nienazwanym. Nie ma więc ono jasnych reguł i wymogów prawnych. W jego obrębie panuje zatem swoboda poszczególnych ustaleń, które często przybierają charakter indywidualny.

Jakie korzyści daje umowa toolingu?

Zysk można zaobserwować po dwóch stronach.

• Dla Wykonawcy jest to szansa na zrealizowanie określonego zlecenia bez konieczności kupowania środków trwałych. W konsekwencji daje to nie tylko oszczędność gotówki, ale również źródło dochodu i szansę na zdobycie nowych umiejętności, rozwijanie własnego biznesu i poszerzanie portfolio o kolejne realizacje.
• Dla Zlecającego stwarza to natomiast okazję na uzyskanie wyrobów wysokiej jakości (często zindywidualizowanych, dostosowanych do własnych potrzeb) w określonej cenie i ilości, a także możliwość ciągłej amortyzacji udostępnianych środków trwałych. Co więcej, Zlecający nabywa usługi lub towary od wykonującego po niższej cenie, gdyż uwzględnia ona koszt użyczenia środków trwałych, niezbędnych do wytworzenia zasobów.

Umowa toolingu jest zatem świadczeniem ekwiwalentnym, które umożliwia wzajemną kontrolę obu stronom porozumienia, a także stwarza obopólną korzyść. Ekwiwalentność sprawia również, że nie dochodzi do stworzenia obowiązku podatkowego PIT, co jest kolejną zaletą, przemawiającą za umową toolingu.

Umowa toolingu a VAT

Przedsiębiorcy zastanawiają się, czy umowa toolingu podlega opodatkowaniu VAT? W świetle polskich przepisów prawa podatek VAT obowiązuje wtedy, gdy zachodzi sytuacja dostawy towarów lub świadczenia usług. W przypadku umowy toolingu nie występuje żadna z powyższych sytuacji!

Jak to możliwe?

Wykonywanie usług na rzecz Zlecającego nie jest przedmiotem osobnego świadczenia. Dotyczy ono bowiem prowadzonej działalności gospodarczej przez Wykonawcę, który świadczy usługi poprzez środki, udostępnione przez Zlecającego. Umowa toolingu nie zawiera również dostawy towarów, gdyż użyczone środki trwałe są nadal własnością Zlecającego, a nie Wykonawcy.

W rezultacie umowa toolingu nie generuje obciążenia podatkowego VAT.

Masz więcej pytań? Chętnie na nie odpowiemy!

Umowa toolingu to niejedyna wątpliwość, z którą zmagają się przedsiębiorcy. Jeśli masz problem natury prawnej, księgowej lub biznesowej, skontaktuj się z biurem rachunkowym Innowacje. Z przyjemnością rozwiejemy Twoje wątpliwości, doradzimy na wielu płaszczyznach i pomożemy w dochodowym oraz bezpiecznym prowadzeniu firmy.

Niekorzystna sytuacja finansowa to tylko jeden z wielu powodów, dla których przedsiębiorcy decydują się zawiesić działalność gospodarczą. Taka decyzja pozwala uchronić się przed większymi stratami i całkowitą rezygnacją z prowadzenia firmy. Powstaje zatem pytanie, jak zawiesić działalność gospodarczą skutecznie i zgodnie z prawem?

Kto może zawiesić działalność gospodarczą?

Działalność gospodarczą może zawiesić każdy przedsiębiorca. W przypadku posiadania spółki cywilnej, zawieszenia muszą dokonać wszyscy wspólnicy, aby było ono skuteczne. Podstawowym warunkiem uprawniającym do zawieszenia działalności jest nieposiadanie pracowników! Oznacza to, że nawet jeśli w firmie znajdują się pracownicy, przebywający na urlopach lub zwolnieniach, przedsiębiorca nie ma prawa zawieszać działalności gospodarczej.

Okres zawieszenia jest zależny wyłącznie od przedsiębiorcy, jednak nie może być krótszy niż 30 dni. Podczas składania wniosku można umieścić w nim datę wznowienia działalności. Wtedy zawieszenie będzie obowiązywało na czas określony. W przeciwnym wypadku mamy doczynienie z zawieszeniem działalności gospodarczej na czas nieokreślony.

Początkiem zawieszenia może być data złożenia wniosku lub data wcześniejsza albo późniejsza. Warto jednak pamiętać, że po zawieszeniu działalności przedsiębiorca nie może wykonywać pewnych czynności. W rezultacie kluczowe w tej kwestii jest wybranie takiej daty, która jest zgodna z prawem w kwestii czynności biznesowych i transakcji, które wykonał przedsiębiorca w danym okresie.

Co powoduje zawieszenie działalności gospodarczej?

Oprócz indywidualnych skutków zawieszenia działalności gospodarczej (m.in.: oszczędność gotówki, ochrona majątku), czyn ten niesie za sobą ważne konsekwencje prawne w zakresie prowadzenia firmy.

• Po pierwsze, przedsiębiorca ma prawo wykonywać czynności, które prowadzą do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.
• Po drugie, przedsiębiorca nie może osiągać przychodów i wykonywać działań, które dotyczą przedmiotu prowadzonej firmy (wyjątkiem są należności, które powstały przed datą zawieszenia). Warto jednak pamiętać, że przedsiębiorca ma prawo sprzedawać wyposażenie i środki trwałe, należące do firmy.
• Po trzecie, składniki majątku przedsiębiorstwa nie podlegają amortyzacji od następnego miesiąca po miesiącu, w którym nastąpiło zawieszenie działalności gospodarczej. Niemniej jednak przedsiębiorca musi uregulować wszelkie zobowiązania finansowe, które powstały przed zawieszeniem działalności.
• Po czwarte, po zawieszeniu działalności przedsiębiorcy nie muszę uiszczać składek na rzecz ZUS (składki chorobowe, emerytalne i rentowe są opcjonalne), a także nie muszą składać deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy, który dotyczy zawieszenia działalności. Należy jednak pamiętać, że po upływie 30 dni od uiszczenia ostatniej składki zdrowotnej, przedsiębiorca traci prawo do darmowych świadczeń zdrowotnych.
• Po piąte, przedsiębiorca korzystający z Księgi Przychodów i Rozchodów, nie może zaprzestać jej prowadzenia nawet w trakcie zawieszenia działalności. Co więcej, przedsiębiorca wciąż podlega ewentualnym kontrolom i ma obowiązek uczestniczyć w przypadku prowadzonych postępowaniach sądowych i administracyjnych.

Jak więc widać, zawieszenie działalności gospodarczej niesie ze sobą wiele konsekwencji prawnych, które warto znać, aby uchronić się przed sankcjami lub karami.

Jak zawiesić działalność gospodarczą?

Zawieszenie działalności gospodarczej może odbyć się za pomocą:

• Internetu (poprzez stronę biznes.gov.pl i Profil Zaufany lub stronę CEIDG; w obu przypadkach należy wypełnić odpowiedni wniosek lub formularz)
• Poczty (poprzez wniosek podpisany własnoręcznie, potwierdzony przez notariusza, a następnie wysłanie go do CEIDG)
• Urzędu (poprzez złożenie wniosku i potwierdzenie swojej tożsamości odpowiednim dokumentem; wniosek można złożyć w dowolnym urzędzie miasta lub gminy)

W następnej kolejności urząd sprawdza poprawność wniosku i w przypadku jakichkolwiek uchybień, niezwłocznie informuje o tym przedsiębiorcę. Jeśli natomiast wniosek jest kompletny i prawidłowo wypełniony, data zawieszenia działalności gospodarczej (wskazana na dokumencie) zostanie odnotowana w CEIDG już następnego dnia roboczego od złożenia wniosku.

Zawieszenie działalności gospodarczej jest bezpłatne!

Czy zawieszenie działalności gospodarczej jest szansą dla przedsiębiorców?

Niewątpliwie zawieszenie działalności gospodarczej na czas określony lub nieokreślony jest szansą na przetrwanie dla wielu firm. Zwłaszcza w czasach pandemii koronawirusa na ten krok decyduje się coraz więcej przedsiębiorców, w celu zabezpieczenia firmy przed upadkiem. Należy jednak pamiętać, że zawieszenie działalności gospodarczej narzuca na przedsiębiorcę prawa i obowiązki, z którymi warto się zapoznać przed złożeniem wniosku.

Biuro rachunkowe Innowacje zawsze służy pomocą wszystkim przedsiębiorcom i z przyjemnością odpowiada na wszelkie pytania!

Każda firma jest zobligowana do ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych. Jednym ze sposobów jest księgowość uproszczona, którą mogą wdrożyć podmioty gospodarcze, osiągające przychód mniejszy niż 2 miliony euro w skali roku. Księgowość uproszczona uwzględnia: Księgę Przychodów i Rozchodów (KPiR), ryczałt ewidencjonowany oraz kartę podatkową. Która forma opodatkowania będzie najlepsza dla Twojej firmy?

Księgowość uproszczona: definicja i zastosowanie

Jak sama nazwa wskazuje, księgowość uproszczona charakteryzuje się łatwiejszymi i mniej skomplikowanymi działaniami, dotyczącymi rejestru zdarzeń gospodarczych w firmie. Korzysta z niej wielu przedsiębiorców, którzy prowadzą małe i średnie firmy, a także nie mają potrzeby dokonywania skrupulatnej i skomplikowanej analizy finansowej firmy. Księgowość uproszczona pozwala bowiem prowadzić rachunkowość w sposób tańszy, ale poprawny i zgodny z prawem.

W niektórych przypadkach wybór księgowości uproszczonej będzie obligował przedsiębiorcę do prowadzenia ewidencji środków trwałych, przebiegu pojazdu i wyposażenia oraz rejestru VAT.

Księga Przychodów i Rozchodów: KPiR

Najczęściej wybieraną formą prowadzenia księgowości uproszczonej jest Księga Przychodów i Rozchodów. W tej sytuacji opodatkowana podstawa wynosi różnicę między przychodami a kosztami. Wysokość podatku jest natomiast uzależniona od wyboru form opodatkowania, w których wyróżniono:

• podatek progresywny (17% lub 32% w zależności od uzyskanego dochodu w skali roku),
• podatek liniowy (19% bez względu na uzyskany dochód).

Księga Przychodów i Rozchodów powinna zostać założona i zgłoszona w dniu rozpoczęcia działalności gospodarczej lub 1 stycznia danego roku. KPiR jest zgłaszana do naczelnika właściwego urzędu skarbowego w ciągu 20 dni od daty jej założenia.

Jeśli przedsiębiorca uzna, że KPiR nie jest dla niego odpowiednia, może zmienić formę prowadzenia księgowości poprzez złożenie oświadczenia do naczelnika urzędu skarbowego. Oświadczenie powinno zostać złożone do 20 dnia miesiąca po miesiącu, w którym osiągnięto pierwszy dochód.

Jeśli więc pierwszy zysk przedsiębiorcy nastąpi w styczniu, ma on czas do 20 lutego na zmianę formy opodatkowania.

Ryczałt ewidencjonowany

Od 2021 roku ryczałt ewidencjonowany stanie się jeszcze bardziej atrakcyjną formą opodatkowania. Wszystko za sprawą zmian, które wejdą w życie wraz z 1 stycznia. W rezultacie z ryczałtu ewidencjonowanego mogą skorzystać przedsiębiorcy, którzy:

• w 2020 roku uzyskali przychód mniejszy niż 2 000 000 euro,
• założą firmę w 2021 roku i skorzystają z karty podatkowej,
• w 2020 roku prowadzili firmę (lub spółkę) opodatkowaną w ramach karty podatkowej (w całości lub częściowo), a osiągnięte przychody były niższe niż 2 000 000 euro,
• nie prowadzą apteki i nie podejmują m.in.: działalności polegającej na produkcji towarów, objętych podatkiem akcyzowym.

Co więcej, zmiany w ryczałcie ewidencjonowanym dotknęły również wysokość opodatkowania. W ten sposób wyróżniamy osiem stawek ryczałtu:

• 17% dla wolnych zawodów (np. lekarze, adwokaci, fizjoterapeuci),
• 15% dla usług m.in.: pośrednictwa w sprzedaży hurtowej, architektonicznych i inżynierskich,
• 10% dla kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek,
• 8,5% do kwoty 100 000 zł lub 12,5% od nadwyżki ponad 100 000 zł dla m.in.: badań naukowych i prac rozwojowych,
• 8,5% dla m.in.: działalności usługowej oraz usług edukacyjnych,
• 5,5% dla m.in.: robót budowlanych,
• 3% dla m.in.: działalności gastronomicznej z wyjątkiem sprzedaży alkoholu powyżej 1,5%,
• 2% dla m.in.: sprzedaży produktów roślinnych i zwierzęcych, przetworzonych w sposób nieprzemysłowy.

Tym samym wysokość podatku jest zależna od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. W przeciwieństwie do KPiR podatek w ryczałcie ewidencjonowanym płaci się wyłącznie od osiąganego przychodu. W konsekwencji nie bierze się w ogóle pod uwagę uzyskiwanych kosztów. Powoduje to, że ryczałt wybierają przedsiębiorcy, którzy osiągają duże przychody, nie generując jednocześnie wysokich kosztów.

Pełną listę zmian prezentuje ustawa z dnia 28 listopada 2020 roku.

Karta podatkowa

W przeciwieństwie do KPiR z karty podatkowej może skorzystać tylko określona grupa przedsiębiorców. Zalicza się do nich firmy, które prowadzą działalność między innymi w ramach usług:

• udzielania korepetycji,
• transportowych,
• rozrywkowych.

Karta podatkowa jest bardzo łatwą formą opodatkowania, ponieważ nie obliguje do składania zeznań rocznych i prowadzenia księgowości. Na wysokość stałego, miesięcznego podatku wpływa bowiem rodzaj prowadzonej działalności (podobnie jak w przypadku ryczałtu ewidencjonowanego), liczba mieszkańców w miejscowości, w której prowadzi się przedsiębiorstwo, a także ilość zatrudnionych osób w firmie.

Choć karta podatkowa nie obliguje do ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych, na wniosek klienta przedsiębiorca ma obowiązek wydać rachunek, potwierdzający wykonanie określonej transakcji. Wobec tego stosowanie karty podatkowej rodzi na przedsiębiorcy obowiązek w postaci przechowywania rachunków i ich kopii w ciągu 5 lat, liczonych od końca roku, w którym je wystawiono.

Księgowość uproszczona: którą formę wybrać?

Na przedsiębiorców, którzy mogą skorzystać z księgowości uproszczonej, czekają trzy formy prowadzenia rachunkowości: KPiR, ryczałt i karta podatkowa. Którą z nich wybrać?

• Niewątpliwie ryczałt ewidencjonowany jest świetnym rozwiązaniem dla przedsiębiorców, którzy nie generują dużych, comiesięcznych kosztów, gdyż mogą skorzystać z relatywnie niskiej wartości opodatkowania przychodów.
• Karta podatkowa jest doskonałym wyborem dla przedsiębiorców, którzy chcą maksymalnie uprościć prowadzoną rachunkowość.
• Z kolei KPiR to najpopularniejsza forma, po którą sięgają przedsiębiorcy, którzy chcą dokładniej ewidencjonować zdarzenia gospodarcze firmy, generują większe koszty, a także pragną wykorzystać podatek liniowy lub progresywny.

Biuro rachunkowe Innowacje skutecznie wspiera przedsiębiorców w prowadzeniu rachunkowości. Doradza również w wyborze najlepszej formy opodatkowania, dostosowanej do rodzaju prowadzonej działalności. Jeśli więc jesteś przedsiębiorcą, który nie wie, jaką formę księgowości uproszczonej wybrać, skontaktuj się z naszym biurem, a my chętnie rozwiążemy Twój problem!