Dobry muzyk jest jak gawędziarz.

To co wyróżnia dobrych mówców to fakt, że mają lekkość wypowiedzi. Odbiorca, do którego kierowany jest przekaz uważnie słucha każde słowo, zdanie zastanawiając się co będzie dalej. Tak samo muzyk prezentujący utwór, musi umieć przyciągnąć słuchacza opowiadając mu historię.

Muzyka to język słyszany na całym świecie, ale rozumiany tylko przez jednostki.

Tutaj kilka wskazówek jak rozumieć i władać tym językiem, by opowiadać zwykłe historie w sposób niezwykły.

Chcesz nauczyć się jakiegoś utworu?

Weź go jak specjalista na warsztat!

Zacznij mu się przyglądać z każdej strony!

Nauka treści

1. Na pierwszy rzut oka określ tonacje, w której są zapisane nuty.
2. Zagraj gamę w tej tonacji. Przypomnij sobie po jakich dźwiękach i na jakich klawiszach musisz się poruszać. To ku woli treningu umysłu. Wprowadzasz mu pierwsze dane, na których będzie się opierała dalsza praca.
3. Następnie określ metrum, policz na głos akcentując mocną część taktu.
4. Rozczytaj nuty stosując się do zaleceń zawartych w poradniku dla inteligentnego ucznia.
5. Prawa, lewa ręka osobno
6. Uporządkuj sobie przebieg rytmiczny.
7. Policz na głos stosując się do metrum.
8. Zadbaj o każdą nutę.
9. Zagraj ją tak, aby trwała odpowiednio przypisanej wartości rytmicznej.
10. Spróbuj nałożyć treść prawej i lewej ręki grając jednocześnie.
11. Zrób to licząc na głos wg wskazania metrum.

Pamiętaj!

Rób to w bardzo wolnym tempie, pod kontrolą mózgu, pilnując czy wprowadzasz właściwe dane do swojej pamięci.

Pracuj na małym odcinku 2-4 takty. Jeśli je opanujesz, przejdź dalej.

Nauka na pamięć

Jak to zrobić sprytnie i inteligentnie?

Dokonaj analizy utworu

Prześledź zapis nutowy wychwytując wszystkie zmiany np. tonacji, położenia kluczy, metrum, nut nienależących do dźwięków gamo-właściwych, rytmu.

• Zwróć uwagę w których miejscach występują i jak często się pojawiają
• Wychwyć takty, które się powtarzają.
• Stwórz sobie schemat, który pozwoli Ci zrozumieć jak zbudowany jest utwór.
• Ułóż ogólny i szczegółowy plan treningowy dla swojego mózgu.

Twój nauczyciel powinien pokazać ci to na zajęciach. Jeśli słyszysz o tym pierwszy raz, poniżej zamieszczam przykładowy ogólny plan treningowy.

Szczegółowy plan jest układany indywidualnie pod każdy utwór oraz predyspozycje ucznia.

Ogólny plan treningowy

Tworzenie nie jest łatwe. Akt ten pochłania wiele energii: nie tylko fizycznej, ale przede wszystkim psychicznej. W końcu chodzi o stworzenie czegoś z niczego, prawda? Pierwszym, który tworzył był Bóg, ale nawet On – przy całym swoim flow – potrzebował odpoczynku po sześciu dniach intensywnych zmagań. Jak więc zwykły, szary człowiek może wymagać od siebie nieskończonego potencjału oraz twórczej weny? Nijak. Chodzi wyłącznie o złapanie „fali” w odpowiednim momencie. Cała reszta to mozolna praca, niemająca niczego wspólnego z romantycznym wpatrywaniem się w przestrzeń i tworzeniem dzieła.

Dzień z życia Pisarza. Kto by czekał na flow?

Wiecie, jak to wygląda… Budzisz się rano, przecierasz zaspane oczy i przypominasz sobie, czekający na Ciebie projekt, który najchętniej zastosowałbyś, jako zamiennik papieru toaletowego. Ale przecież doskonale wiesz, że tego nie zrobisz, bo (tutaj pojawia się zawsze ta sama litania): dom, pieniądze, utrzymanie, praca, rodzina, wakacje, komfort, opłaty, rachunki… Wstajesz więc, idziesz do kuchni, sięgasz po ostatni czysty kubek (w pozostałych są resztki wypitej kawy z dnia poprzedniego), nastawiasz wodę i otwierasz laptopa, modląc się, aby właśnie dziś nadeszło „flow”…

Potem – z zapachem kawy w powietrzu – sprawdzasz maile i przeglądasz Facebooka, oszukując siebie, że w ten sposób „szukasz inspiracji” i robisz sobie „rozgrzewkę” przed głównym zadaniem tego dnia. Mija godzina, chce Ci się jeszcze mniej niż wcześniej, ale termin nagli, klient dzwoni, dziecko zaraz się obudzi i szlag trafi Twój czas  na „twórczą pracę”.

Nie czekasz na flow, bo wiesz, że ono nie przychodzi, jak dorosły z pracy, dziecko ze szkoły czy listonosz z pocztą. Flow bardziej przypomina letnią burzę w Tatrach: nadchodzi niespodziewanie, ale jeśli jesteś w centrum wyładowania, nie ma szans, aby w nim nie uczestniczyć.

Nie bądź głupi, złap falę!

Złapałem.

Nawiedziło mnie flow, dlatego piszę ten tekst. Nie wiem nawet, czy dotrwam do końca (gdziekolwiek on jest) i czy wystarczy mi ochoty na jakiś spektakularny finał (bo przecież wszyscy na to czekają, rozochoceni lekturą kryminałów i literatury fantasy). Piszę jednak, bo wiem, że niewykorzystanie twórczej fali dla pisarza, malarza, rzeźbiarza czy ilustratora, jest jak pominięcie Mszy Świętej w niedzielę dla (zwłaszcza) starszego pokolenia.

Jestem tym pierwszym: pisarzem, twórcą, copywriterem… Zwał jak zwał, ale często tworzę i lepię coś, co jeszcze parę dni, tygodni lub miesięcy wcześniej nie istniało. Przynajmniej w formie namacalnej, bo co się dzieje w mojej głowie przez większość czasu, niech tam zostanie. Z pożytkiem dla całego świata.

Flow to stan, którego nie wybierasz. Tym bardziej pory jego przyjścia. Jeśli wierzysz, że możesz go wywołać, a pisanie książek odbywa się w wyższym stanie świadomości, to polecam kupno dobrego, wysokoprocentowego trunku, abyś nie minął się z prawdą. Flow jest falą, która może do Ciebie przyjść w toalecie, pod prysznicem, w drodze do pracy (jak będziesz mieć szczęście, to Twoją pracą będzie tylko tworzenie), podczas spaceru lub w dowolnym miejscu, które najczęściej znajduje się poza biurkiem, przy którym tworzysz kolejne dzieła.

Autor do kosza, dzieło na wystawę

Flow nie da się wywołać „na już”. Po przeczytaniu książki „Jak oni pracują” autorstwa Agaty Napiórskiej poczułem się, jak koneser wyskokowych trunków na spotkaniu AA, który po latach wreszcie rozumie, że nie on jedyny zmaga się ze swoim problemem, a potem nagle doznaje olśnienia, że nawet jeśli nie wyzdrowieje, to przynajmniej będzie miał dobre towarzystwo do wspólnego degustowania.

Jesteśmy Twórcami i jesteśmy szaleni. Nasza praca jest mozolna i tylko czasami romantyczna. Ale który z nas, mógłby bez niej żyć?

Nie musisz nas rozumieć. Ważne, żebyś zrozumiał nasze dzieła.

Powoli wracamy do normalnej pracy i szkoleń. Cieszę się, że obóz letni wypala i będziemy mogli rozwijać się wspólnie. Na wrzesień mamy kilka zamówień dla jednostek co daje zadowolenie z wykonywanej z pasją roboty.

Krav Maga wg mnie to więcej niż zbiór technik

Należy mocno rozgraniczyć walkę o życie i sport. Nie należy zapominać jednak jak bardzo jest ważny. Chcąc się rozwijać w obszarze bezpieczeństwa osobistego należy myśleć przekrojowo i nie zaniedbywać żadnej strefy. Chodzi o coś więcej niż stójka, parter, klincz.

Dołóż podstęp, grę aktorską, taktykę i całą masę elementów dodatkowych.

Prewencja – nauka rozpoznawania sytuacji i zachowań niebezpiecznych, psychologia konfliktu, nauka podejmowania racjonalnych decyzji w stresie.

Samoobrona to stan umysłu

W ciągu ostatnich lat miałem przyjemność przekazywać wiedzę w dziesiątkach szkół w kraju i za granicą. Zapraszam do współpracy przy okazji szkoleń instruktorskich, obozów oraz seminariów.

Trzymajcie się! 👊

W nowoczesnym świecie wszystko masz na wyciągnięcie ręki. Wiedzę, sprzęt, suple, książki, trenerów, szkolenia. Nic tylko brać i się rozwijać.

Zastanawialiście się czemu mimo wszystko część z Was to lenie bez celu?

Dziś piszę na przykładzie sztuk walki, ale możecie przełożyć to na każdą inną dziedzinę. Zastanawialiście się czemu teraz można przekraczać wszelkie bariery, a mimo to nie korzystacie z dobrodziejstw tego świata?

Powróćmy do tzw. starej szkoły. Krótka historia tego jak było kiedyś. Oczywiście różnie pojmujemy słowo kiedyś.

Piszę na swoim przykładzie i oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że w czasach gdy zaczynałem, było też paru bananowych chłopaków, którzy mieli więcej niż my- czyli chłopaki z klasy średniej plus biedne ziomeczki z bramy na ul.Poznańskiej.

Dziś wchodzisz do sklepu i masz na półkach wybór rękawic bokserskich od 70 do 700 zł.

Wiecie jak było kiedyś?

Jeżeli już miałeś rękawice, to dbałeś o nie jak szalony. Wietrzyłeś, suszyłeś i smarowałeś wazeliną.

Oczywiście trzeba było je mieć. Jak nie miałeś szczęścia to w klubach bokserskich i podwórkowych fight klubach mogłeś założyć rękawice wielokrotnego użytku. Miały taki plus, że były. Minusem był smród i niespodzianka w postaci różnych dziwnych syfów na pieściach. Niektórzy wybierali wersje sparingu w swoich rękawicach narciarskich.

Można?

Ochraniacze piszczeli miałem od taty z WAMU, gdzie można było pożyczyć i dzielnie trenować kopy.

Gdzie trenować?

W sekcjach gdzie nie wszyscy trenerzy byli profesjonalistami. Oni też poszukiwali swojej drogi. Osobiście miałem dosyć duży dostęp do fajnego sprzętu.

Pamiętam jak na hali przy ul. 6 sierpnia wisiał worek w rogu. Podczas zajęć wf dla wojskowych, które prowadził Padre Ryszard trenowałem z kumplami ciosy śmierci. Na materacach ćwiczyliśmy rzuty i dźwignie aikido ala Segal w „Wygrać ze śmiercią” (Hard to kill).

Pamiętacie te pozycje?

Z pewnością w pamięci będę miał prowizoryczne ochraniacze szczęki z gazy i tamponów. Ustawialiśmy się na sparingi na mrozie. Dawały radę, choć nic nie czuliśmy bo było za zimno. Po wejściu do ciepłego pomieszczenia krew schodziła z nas elegancko. To nie był długi okres. W sklepach było coraz więcej sprzętu a rodzice rozumieli moją pasję.

Ale te czasy były wspaniałe

Pierwsze odżywki dostałem od ojca. Nazywały się rapid i polvita. To było coś. Dziś niektórzy nie wyobrażają sobie treningu bez przed treningówki, bcaa i białka.

Materiały Video ściągałem ze stanów. Gracie Ju-jitsu, Rob Kaman, Beny Urquidez i wiele innych. Pisząc o tym jestem po treningu na tarczy którą zamontowałem na drzewie. Jest naprawdę fajna. Absolutnie wystarczająca.

Piszę o tym byśmy pamiętali jakie szczęście i jak ogromne możliwości rozwoju mamy dziś.

Nie narzekaj – doceniaj każdy dzień!

Serdeczności. 😉

Jarosław Rogowski

p.s. Cały trening na domowej produkcji tarczy znajdziecie na moim lanserskim
new schoolowym Instagramie

Fotografia oznacza z języka greckiego rysowanie światłem

Umiem rysować światłem.

Jest wiele rodzajów światła, jednak nie każde pięknie rysuje…

Ja najbardziej cenię światło rozproszone przez chmury lub szyby. Rysuję światłem tak, by to emocje były na pierwszym planie.

fot. Karolina Wojciechowska

Wszyscy jesteśmy fotografami

Dziś każdy z nas jest fotografem. Zamiast opowiedzieć o zdarzeniu, fotografujemy je i często bez słów podajemy dalej. W moim odczuciu fotografujemy wszystko z myślą, że kiedyś będziemy chcieli odtworzyć ten obraz. Robimy to po to, by podzielić się swoimi emocjami z innymi ludźmi.

I to jest piękne – według mnie to jest idea fotografii – zapamiętywanie emocji i dzielenie się nimi.

Każdy z nas jest inny i przez pryzmat własnych doświadczeń emocjonuje się w inny sposób.

Chcę Ci się przedstawić

Po tym wstępie napiszę Ci czego szukam w fotografii. Już pewnie domyślasz się, ze emocji.

W fotografii dziecięcej najsilniejsze emocje wywołuje u mnie obraz rodziców troszczących się o swoje dziecko, ich miłość, widoczną w gestach i spojrzeniach. To mnie wzrusza.

fot. Karolina Wojciechowska

A co mnie rozśmiesza? Dziecięca naturalność, pomysłowość, niezdarność oraz zdumienie na ich twarzach.

fot. Karolina Wojciechowska

I to są momenty, które mogę uchwycić przez obserwację sytuacji oraz umiejętność przewidywania. To są ułamki sekund czasami, by uchwycić najbardziej wymowną reakcję jaka w tamtej chwili się zadziała.

A w fotografii kobiet?

Kobiety wzruszają mnie kiedy są szczęśliwe, kiedy widzę ich szczery śmiech a najbardziej kiedy wiem, że ten śmiech był wywołany przeze mnie. W tym obszarze fotograficznym żeby się zgrać potrzebujemy dużego zaufania do siebie na wzajem i wspólnego celu.

fot. Karolina Wojciechowska

Innymi słowy musimy się rozumieć – musimy wiedzieć czego na wzajem od siebie oczekujemy.

I kiedy kobiety ekscytują się na sesji w momencie  gdy widzą siebie w tym małym okienku na podlądzie w aparacie – jestem najszczęśliwsza bo wiem, że o to nam chodziło właśnie.

Cały czas idę i szukam

Ogromną frajdę sprawia mi fotografowanie kobiet i musiałam przejść zawiłą drogę żeby to zrozumieć. Fotografia dziecięca jest częścią tej drogi, nigdy z niej nie zrezygnuję bo to wielki zaszczyt fotografować najszczersze i najbardziej niewinne istoty na świecie. I tu koło się zamyka – zdjęciami dzieci uszczęśliwiam te kobiety, które są matkami.

Dlaczego szukam emocji?

Ponieważ chcę pokazać prawdziwego człowieka, jego naturalność i autentyczność. Bo odbiorca ma odczuć emocje, ma być narratorem tego co widzi na fotografii.

Emocje można nazwać, jest ich skończona ilość, jednak sposobów ich wyrażania jest tysiące a każdy człowiek to indywiduum i każdy pokaże je w inny sposób. To właśnie jest dla mnie fascynujące w człowieku. A ja buduję obrazy z tego co widzę.

A Ty czego szukasz w fotografii?