Przyjaźń jest więzią niesamowitą. Określa ona dwójkę ludzi, którzy zbliżyli się do siebie, bo dostrzegli w sobie coś więcej. Przyjaciel to bratnia dusza. Ktoś, kto będzie przy nas bez względu na wszystko. Jak to jednak wygląda w odniesieniu do naszych krewnych? Czy przyjaciel może być cenniejszy niż rodzina?
Człowiek jest istotą, która została stworzona do życia w stadzie. Myślę, że jak każdy inny ssak, potrzebujemy czuć czyjąś obecność, aby odczuwać bezpieczeństwo i swoisty komfort. Nawet osoby o naturze introwertycznej lub, co więcej z fobiami społecznymi, na pewno nie chciałyby nigdy zostać same jak palec. Samo zjawisko samotności zostało sklasyfikowane jako czynnik, który może przyczyniać się do depresji, a w konsekwencji także i śmierci. Dlatego nie da się ukryć, że posiadanie odpowiednich ludzi wokół siebie, czyni nas i całe nasze życie lepszym oraz szczęśliwszym.
Najczęściej otaczamy się ludźmi, których lubimy. Nielogiczne byłoby utrzymywanie kontaktów z osobami, które wywierają na nas destrukcyjny wpływ. Niestety i takie przypadki się zdarzają, ale w tym tekście nie będziemy poruszać tego problemu. Na nasze otoczenie składają się także przyjaciele i to im poświęcę dzisiaj trochę więcej przestrzeni w tym tekście.
Przyjaźń i jej potęga.
Niewątpliwie przyjaźń jest zjawiskiem pięknym. Sądzę, że nie ma na świecie żadnego innego uczucia, które mogłoby być od niej silniejsze. Nawet miłość nie zawsze jest odpowiednio trwała, aby mogła konkurować z przyjaźnią. Powiem więcej! Uważam, że szczera i oddana miłość do drugiej osoby, zawiera w sobie niepohamowaną moc przyjaźni.
Dobry przyjaciel pozwala nam godnie żyć. Pomaga nam w życiu, które sami chcemy prowadzić. Nie pozwala nam upaść i zawsze kroczy tuż obok nas. Przekłada nasze dobro ponad swoje własne i nieustannie służy nam pomocą. Przyjaźń jednak powinna być obopólna i my także powinniśmy odwdzięczać się drugiej osobie tym samym, co powinno wychodzić z nas dość naturalne. Nie z poczucia obowiązku, ale ze szczerej chęci pomocy.
Prawdziwy przyjaciel oznacza zaufanie i zrozumienie.
W życiu trafiają się lepsze i gorsze momenty. To właśnie w takich skrajnych chwilach możemy rozpoznać, kogo powinniśmy nazywać przyjacielem, a kto tylko udaje, że nim jest. Ciężko podać konkretne cechy wyśmienitego kompana na całe życie, bo każdy z nas jest inny i może kierować się innym systemem wartości. Jednak nie ulega wątpliwości, że przyjaciel to ktoś, komu bezgranicznie ufamy. Przyjaźń oznacza zachowywanie się wobec siebie w sposób oddany oraz zupełnie szczery. Osobiście nie wyobrażam sobie mieć blisko siebie kogoś, kto jest dwulicowy i bez skrupułów mnie okłamuje.
Ponadto, przyjaciel to osoba, która zawsze nas zrozumie. Nie zawsze będzie się z nami zgadzać i jeśli będzie taka potrzeba, przywoła nas do porządku, ale zawsze otoczy nas swoją opiekuńczą ręką i pomoże w rozwiązaniu każdej trudności. Przestrzegałbym przed myśleniem, że taka bliska osoba to ktoś, kto zawsze będzie nas klepał czule po głowie. Wręcz przeciwnie. Przyjaciel jest człowiekiem, który nie będzie się bał powiedzieć nam prawdy o nas samych. Myślę, że to właśnie ci fałszywi będą próbowali za przykrywką wiecznych pochlebstw i komplementów, wkraść się w nasze łaski, oczekując z tego korzyści.
Przyjaźń to szczere zainteresowanie się drugą osobą.
Przyjaźń powinna się opierać na obdarowywaniu się nawzajem czasem. Nie twierdzę, że zawsze jest to możliwe, aby natychmiast móc rzucić wszystko i udać się na drugi koniec miasta, do swojej płaczącej przyjaciółki, którą rzucił chłopak. Jednak uważam, że zawsze powinniśmy służyć swojego przyjacielowi pomocą i poświęcić mu tyle czasu, ile tylko jest to możliwe. Interesować się tym, co mówi i szczerze słuchać go z uwagą. Pytać, co słychać i wnikać w jego wewnętrzne rozterki, z którymi być może sobie nie radzi.
Jedną z rzeczy, którą nauczyłem się ostatnio w tego typu relacjach, jest to, że w przyjaźni nie powinniśmy obawiać się wścibskości. Jasne, że pewna sfera prywatna nie powinna zostać naruszona, ale myślę, że czasami warto delikatnie drążyć temat, aby dotrzeć do źródła tego, co męczy naszego przyjaciela. W takich relacjach zawsze powinniśmy mówić sobie prawdę i nie ukrywać nic przed sobą. Takie zachowanie do niczego nie prowadzi i nawet jeśli kierowałyby nami dobre motywy, to nasza bratnia dusza mogłaby to zdecydowanie źle odczytać.
Silna i piękna więź.
Jakkolwiek by nie określić przyjaźni i cokolwiek by o niej nie powiedzieć, mogę z całą odpowiedzialnością rzec, iż przyjaźń jest zjawiskiem pięknym. To niesamowite, jak dwójka ludzi może bardzo się do siebie zbliżyć. Tutaj nie ma miejsca na podziały wynikające z różnic kulturowych lub majątkowych. Nie ma miejsca na „ja”, ale zawsze jest miejsce na „ty”. Ta więź to coś naprawdę niesamowitego. Coś, co potrafi przetrwać nawet najcięższe burze i problemy, które pojawić się muszą. Dla mnie to niespotykane, że dwie osoby, które są dla siebie początkowo obce, mogą nawiązać tak trwałe relacje.
Czy można stwierdzić, iż istnieje w tym aspekcie jakaś zależność? Czy można powiedzieć, że przyjaźń lubi przeciwieństwa albo, czy można wymienić miejsca, gdzie spotkamy swojego przyjaciela?
Nie, zdecydowanie nie!
Nie szukaj! Bratnia dusza w końcu się pojawi.
Właśnie to jest najpiękniejsze w przyjaźni! To, że swojego przyjaciela, wiernego kompana na całe życie, zazwyczaj spotykamy w najmniej odpowiednim momencie. Gwarantuję Wam, że spotkacie go w czasie, kiedy go nawet szukać nie będziecie! Przyjaźń sama w sobie jest aktem spontanicznym. To nie wygląda tak, że ktoś pyta kogoś, czy będzie jego przyjacielem. To jest relacja, które ewoluuje. Zmienia się w czasie. Rozrasta się od zwykłego koleżeństwa do czegoś o wiele większego! Czasami nawet z przyjaźni może zrodzić się miłość, która będzie miłością najpiękniejszą w całym wszechświecie. Przyjaźń jest dynamiczna. To nie jest coś stałego i uzgodnionego przez dwie osoby. Przyjaźń jest relacją powstającą samoczynnie i docierającą się na przestrzeni czasu.
Przecież, aby komuś zaufać, musisz kogoś poznać. A żeby kogoś nazwać przyjacielem, musisz mu ufać. Więc to naturalne, że przyjaźń rodzi się dopiero po pewnym czasie. Czasie, który nie rzadko zawiera w sobie wiele godzin wspólnie spędzonego czasu, setek wymienionych wiadomości, uśmiechów, łez, radości i smutku.
Jakość, a nie ilość.
Być może przesadzam i traktuję to wszystko z przesadnym pietyzmem, ale po prostu wierzę w przyjaźń. Taką prawdziwą. Szczerą i mocną. Nie rozumiem ludzi, którzy potrafią nowo poznaną osobę nazywać przyjacielem. Kompletnie nie pojmuję, jak ktoś może mówić, że ma setki przyjaciół! W takich chwilach jestem pewien, że taki delikwent, nie ma wokół siebie ani jednej, prawdziwie oddanej mu osoby, co jest dość przykre… Dlatego zawsze nazywam przyjacielem ludzi, których szczerze kocham i za których mógłbym oddać życie. Może dlatego nie mam ich zbyt wiele? To jednak nie ma większego znaczenia. Bo uważam, że nie powinniśmy traktować przyjaciół jako zbioru liczb i tworzyć z niego rankingu.
Jestem przekonany, że o wiele lepiej jest mieć jedną, dwie, a może trzy osoby, z którymi łączy nas szczera przyjaźń niż nazywać tak, co drugą napotkaną osobę i kompletnie nie utrzymywać z nią kontaktu. Takie zachowanie mija się z celem.
Czy przyjaciel może być cenniejszy niż rodzina?
Na samym końcu, chciałbym odpowiedzieć na tytułowe pytanie. Krótko, zwięźle i na temat. Dlaczego przyjaźń jest cenniejsza niż rodzina? Bo rodzina to ludzie, którzy zostali nam narzuceni odgórnie. A z kolei przyjaźń to więź, którą sami sobie wybieramy. Dlatego przyjaciel może oznaczać osobę o wiele bliższą w porównaniu do tej, która jest z nami złączona więzami krwi. Rodzina jest ważna, ale przyjaciel to ktoś, kto często jest ponad nią.
Kiedy dwójkę obcych sobie ludzi zaczyna łączyć coś silnego…
Przyjaźń to zjawisko piękne w swojej prostocie. Określa ono relacje dwójki ludzi, początkowo kompletnie sobie obcych. Poznają się oni wzajemnie i z biegiem czasu, kiedy odkrywają zakamarki własnej duszy, nawiązują coraz to mocniejszą relację. Właśnie w ten sposób rodzi się przyjaźń. W szczęściu i w smutku. W radości i w cierpieniu. W łzach i uśmiechu. Przyjaciel jest osobą, która zawsze przy nas trwa i zawsze możemy być pewni, że pojawi się, kiedy będziemy go potrzebować. Zawsze w takich relacjach powinniśmy być szczerzy, bo tylko wtedy możemy liczyć na uczciwość i otwartość.
Przyjaciel to nieoceniona pomoc w wędrówce przez życie. Można być introwertykiem, miłośnikiem domowego ciepła albo nawet człowiekiem z fobiami społecznymi. Jednak bez względu na to, kim jesteś i co sobą reprezentujesz, przyjaciel jest osobą, która będzie zmieniała Twoje życie na lepsze.
Mam ogromną nadzieję, że wiesz, jak to jest. Wierzę w to z całych sił, że masz to niewiarygodne szczęście, aby człowieka znajdującego się tuż obok Ciebie, nazywać swoim przyjacielem.
