W najnowszym odcinku przedstawiam Wam aktualną sytuację, jaka panuje w centrum Warszawy.
Materiał nakręciłem 18 marca 2020r. pomiędzy godziną 8:00 – 9:00 w szczycie komunikacyjnym.
Obiecujący widok pustego centrum i komunikacji miejskiej. Niestety nie przekłada się to na podobny obraz w parkach czy dzielnicach miasta.
Guo Jing ma 29 lat i jest pracownikiem socjalnym z Wuhan – chińskiego miasta, które stało się epicentrum nowego wirusa. Prowadzi pamiętnik, którego fragmenty opublikowała na łamach BBC.
Według najnowszych danych, liczba zakażonych koronawirusem w Chinach to obecnie 9 692 (z dnia na dzień dane mogą się zmieniać).
Pod koniec stycznia 2020 Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) ogłosiła, że zagrożenie zdrowia publicznego osiągnęło status międzynarodowy, ale jednocześnie nie odradza podróży i handlu, podkreślając, że kroki podjęte przez chiński rząd są wystarczające, by opanować sytuację.
Wcześniej, 23 stycznia miasto Wuhan, gdzie stwierdzono pierwsze przypadki zachorowań, zostało niemalże odcięte od świata, aby opanować rozprzestrzeniającą się infekcję. Kwarantanna, niczym z powieści Alberta Camusa, objęła wszystko i wszystkich: sklepy, transport, firmy, szkoły. Ludzie mają pozostać w domach. O tych wydarzeniach, ale również o swoich emocjach, pisze Guo Jing.
Nie wiedziałam, co robić, kiedy się obudziłam i dowiedziałem o blokadzie. Nie wiem, co to znaczy, jak długo to potrwa i jak się do tego przygotować. Pojawiło się wiele irytujących komentarzy [w mediach społecznościowych]: o tym, że wielu pacjentów nie może być hospitalizowanych po diagnozie [z powodu braku miejsc], że pacjenci z gorączką nie są odpowiednio leczeni. O wiele więcej osób nosi maski. Przyjaciele powiedzieli mi, że mam zrobić zapasy. Ryż i makaron prawie się wyprzedały.
Pewien mężczyzna kupił dużo soli i ktoś zapytał go, dlaczego aż tyle. Odpowiedział: „A gdyby blokada trwała cały rok?”
Świat jest cichy, a cisza jest przerażająca. Mieszkam sama, o obecności innych ludzi świadczą jedynie głosy, dochodzące czasem z korytarza.
Mam dużo czasu na to, by wymyślić sposób na przetrwanie. Nie mam żadnych zasobów ani kontaktów. Nie chcę zachorować, więc muszę zmusić się do ćwiczeń. Jedzenie ma również kluczowe znaczenie, więc muszę się dowiedzieć, czy znajdę gdzieś dostawę. Rząd nie powiedział, jak długo potrwa blokada, ani jak powinniśmy dalej funkcjonować. Ludzie mówią, że to może potrwać do maja. (…)
Dzisiaj wybrałam się na rynek. Kupiłam seler, pędy czosnku i jajka. Po powrocie do domu wyprałam wszystkie ubrania i wzięłam prysznic. Higiena osobista jest teraz bardzo ważna – myję ręce 20 do 30 razy dziennie.
Dzisiaj w Chinach obchodzimy Nowy Rok. Nigdy go nie świętowałam, ale teraz wydaje się to istotne. Rano po kichnięciu zobaczyłam trochę krwi i przestraszyłam się. Od razu zaczęłam się martwić, czy nie zachorowałam.
Zastanawiałam się, czy powinnam wyjść z domu, czy nie. (…) Nałożyłam dwie maski, chociaż ludzie mówią, że to bezcelowe i niepotrzebne. Martwię się o podróbki [złej jakości], więc podwójna maska sprawia, że czuję się bezpieczniej. Wciąż jest bardzo cicho. (…)
Nie tylko miasto zostało uwięzione. Głosy ludzi również tu utknęły. Pierwszego dnia blokady nie mogłam napisać [nic na ten temat] w mediach społecznościowych [z powodu cenzury]. Nie mogłam nawet pisać na WeChat. Cenzura internetowa istnieje w Chinach od dawna, ale teraz jest jeszcze bardziej okrutna.
Niektórzy obywatele bez masek zostali wyrzuceni z transportu publicznego. Nie wiemy, dlaczego nie nosili maski. Być może nie mogli kupić, albo nie wiedzieli o obowiązku jej noszenia. Bez względu na to, powinni móc wyjść samodzielnie.
(…)
Mój niepokój o przetrwanie stopniowo zanika. Spacerowanie po mieście nie ma sensu, jeżeli nie nawiążę z nikim relacji. Życie społeczne stało się teraz najważniejsze. Każdy musi się odnaleźć i nadać życiu sens. W tym samotnym mieście muszę znaleźć swoje miejsce.
—
Fragmenty pamiętnika za BBC News
Pracując nad mini-dokumentem o postrzeganiu ubóstwa usiadłem do rozmowy z Pawłem. Poprosiłem, aby powiedział kilka słów o sobie. Kilka słów przerodziło się w 40 minutową opowieść, której nie zamierzałem przerywać. Chcę, abyście jej wysłuchali.
🎧 Wersje podcastowe: Spreaker: https://bit.ly/2Sansxg || Spotify: https://spoti.fi/2PL1Wh1
Paweł Ilecki – Antropolog kultury, doktorant UW, publicysta, działacz ATD-Czwarty Świat, rzecznik prasowy EAPN Poland, żywa książka w Żywej Bibliotece, aktor Teatru Bezdomnych, Teatru Opowieści, Akademii Teatralnej. Wysokofunkcjonujący autysta (Asperger). Wciąż, mimo wieku i niepełnosprawności otwarty na nowe wyzwania.
—
Jestem strategiem, analitykiem, konsultantem i kreatywnym. Założyłem agencję doradczą WeTheCrowd, gdzie doradzam markom z sektorów kreatywnych. Staram się także zachęcać projektantów i twórców do myślenia niekonwencjonalnego na vlogu Bez/Schematu. Jeśli chcesz ze mną współpracować, napisz: bfm@wethecrowd.pl
Czy poznałeś kiedyś osoby dysponujące rozległą wiedzą w danej dziedzinie, jednak przejawiające zaskakujące skłonności do niedoceniania własnych umiejętności ? Zapewne Tak. Nie mogłeś nie spotkać osób ze znacznymi deficytami wiedzy i brakiem wielu umiejętności, wykazujących tendencje do przeceniania swoich zdolności. Przy tym posiadających znakomite samopoczucie i zaskakująco ambitne wizje swojej przyszłości? Zapewne i w tym przypadku wielu z nas, potwierdzi znajomość takich postaw i przypadków autoprezentacji.
Zarówno w jednym, jak i w drugim modelu przedstawiciele obu prezentowanych typów postaw mają problem. W obu opcjach mamy do czynienia z nierealnym postrzeganiem rzeczywistości. Zjawiskiem z zakresu psychologii zaliczanym się do błędów poznawczych człowieka. I gdyby tylko o teorię psychologii chodziło, moglibyśmy na tym poprzestać. Zapamiętać tylko mało medialną definicję i przejść nad tym do porządku dziennego.
Dlaczego ? Ponieważ ten błąd poznawczy ma bardzo poważne konsekwencje w naszym życiu osobistym i zawodowym, jeśli nas dotyczy! Każda z tych dwóch perspektyw ma często dramatyczny wpływ na wiele aspektów i jakość naszego życia. Z czym zatem mamy do czynienia?
Czy słyszałeś kiedyś o Prawie Dunninga-Krugera? Zjawisko przeceniania i niedoceniania swojej wiedzy oraz umiejętności, opisane przez uczonych z Uniwersytetu Cornella? Zostało ono potwierdzone podczas weryfikacji i konfrontacji wielu badań psychologicznych. Postawiono wtedy hipotezę, że nie wiedza, ale ignorancja jest czynnikiem dającym poczucie pewności siebie. Zaskakujące prawda? Jednak tylko pozornie!
źródło: bit.ly/2Qv1L8R
Pełniłam wiele ról zawodowych min. headhunter, menedżer HR, mentor Uniwersytetu Wrocławskiego, executive coach, konsultant kariery). Zbyt często miałam z tym zjawiskiem do czynienia w mojej praktyce zawodowej, żeby nie podjąć się tematu jego analizy w praktyce. Uznając je za bardzo istotne w drodze do celów rozwojowych. Poprzez moje doświadczenia mogłam namacalnie dotknąć poważnego problemu w ocenie własnego potencjału bardzo wielu osób.
W poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie; Czy wiesz kim jesteś?, Jakie są Twoje osobiste zasoby? Na jakich punktach koncentracji powinnaś/powinieneś oprzeć swoją karierę ? Wiele razy zderzyłam się ze zjawiskiem ignorancji wobec rzeczywistych pokładów potencjału człowieka.
Jedni z nich, pędzili przed siebie z nieświadomością własnych braków, sięgając po cele i zadania, których nigdy nie powinni byli się podejmować. Rozbijali się o własne, źle wyznaczone cele. Liczba falstartów przyprawiała o zawrót głowy, a czasem nawet budziła paradoksalnie szacunek za upór.
Ktoś powie ignoranci mieli szczęście ,…tym “ignorantom” się najczęściej udaje!, ich wiara we własne możliwości niesie ich daleko dalej niż nawet przypuszczali!
Być może, ale wszystkie korepetycje z ignorancji, wcześniej czy później muszą odrobić.
No chyba, że chcemy skończyć jak bohater tej historii. McArthura Wheelera, który w 1995 roku napadł na jeden z banków w Pittsburgu, w Stanach Zjednoczonych. Ów mężczyzna próbował znaleźć sposób ukrycia swojej twarzy, by nie została ona oczywiście rozpoznana na nagraniach z monitoringu. Dostrzegł w swoim misternym planie pewną właściwość soku z cytryny. Ten po rozlaniu na kartkę znika, a po podgrzaniu papieru znów staje się widoczny.
Dla upewnienia się przeprowadził odpowiedni test – wysmarował całą twarz (łącznie z oczami) sokiem cytrynowym i zrobił sobie zdjęcie polaroidem. Uznał w ten sposób, że jego twarz jest rozmazana na fotografii, więc z pewnością w czasie napadu pozostanie niewidoczna dla kamer. Po napadzie policja sprawdziła nagrania z banku i bardzo szybko namierzyła sprawcę.
Złodziej był zszokowany, że w ogóle go rozpoznano. Doskonałość jego planu przekreślił prowadzący sprawę detektyw, który oznajmił, że twarz na zdjęciu musiała wydawać się mężczyźnie niewyraźna, skoro miał w oczach sok z cytryny.
Człowiek posiada mnóstwo talentów, mocnych stron, predyspozycji jednak brak samoświadomości pozbawia go wiary w jego własne możliwości. Ignorując wartość swojego potencjału, roztrwaniają go w miejscach i zadaniach, które powinny być realizowane przez ludzi o stanowczo mniejszym lub diametralnie innym potencjale. Lokują swoje zasoby w miejscach, które to jeszcze pogłębiają. Sto dowodów na posiadanie istotnych zalet to za mało, aby przestać ignorować obiektywną wiedzę o samym sobie.
Kogo spotykamy częściej? Tego ustalić nam się chyba statystycznie nie uda, jednak nie o to tutaj chodzi. Obydwie postawy są skazane na porażki i falstarty. Co prawda różnego rodzaju, jednak w dobie ograniczonych zasobów potencjału ludzkiego, zwłaszcza w kluczowych obszarach jego działalności, istotne jest, aby potrafić wyeliminować czynnik “ignorancji w naszej samoocenie.
Źródeł ignorancji w procesie samooceny i oceny możliwości osiągania celów możemy szukać w wielu aspektach naszego życia. Począwszy od wpływu na nasze wychowanie osób we wczesnych okresach życia, czyli naszych pierwszych autorytetów. Mam tu na myśli naszych rodziców, dziadków, nauczycieli i innych, których opinia o nas wpłynęła na nasze postrzeganie siebie.
Nie bez znaczenia jest kultura w której się wychowaliśmy, pełna błędnych i niedorzecznych przekonań , stereotypów, ograniczeń mentalnych, starych wzorców. Zmienia się to oczywiście pokoleniowo i wraz ze zmianami cywilizacyjnymi. Jednak nie tak szybko, by nie pozostawiać wyraźnych śladów w nas wszystkich.
Trudno nie wymienić wpływu popkultury i potrzeby naśladownictwa celebrytów. M.in. Charlotte De Backer, psycholog z University of Leicester, zwraca nam uwagę na ważny tego aspekt. Pokazała w swoich badaniach, że obecnie młodzi ludzie zaglądają do świata gwiazd, by uczyć się strategii życiowych. Których dawniej uczono by się w obrębie własnego plemienia.
Celebryci stają się więc wzorami do naśladowania, utrwalając i pogłębiając skutki ignorancji wobec własnego potencjału naśladowcy.
Taki sam mechanizm wywołują gwiazdy biznesu. Tym, którym “się udało”, stają się milionerami w bardzo szybkim tempie. Charakteryzuje ich jednak zazwyczaj wysoka samoświadomość i wykorzystanie swojego kreatywnego potencjału. Dzieje się tak również dzięki ich konsekwentnej i ciężkiej wieloletniej pracy. Pracy, o której często naśladowcy nie wiedzą lub nie pamiętają.
Ich liczba w stosunku do tych którzy nie powtórzą tego scenariusza marzeń jest niestety o wiele mniejsza. Ślepe naśladowanie może być wręcz niebezpieczne Wywoływać brzemienną w skutkach frustrację i świadczyć o niskim poczuciu wartości. Wtedy bardziej pomocny będzie nie celebryta ale psycholog lub psychoterapeuta.
Jeśli spojrzymy na to z perspektywy budowania planów, kariery, wyznaczania celów życiowych – ignorancja w samoocenie nabiera realnego wymiaru. Jeśli dodamy do tego konieczność brania za nie i ich skutki odpowiedzialności w dłuższym dystansie czasu – problem rośnie.
Paweł inwestuje od lat w swój rozwój. Gromadzi dyplomy, certyfikaty, nagrody. Bierze udział w prestiżowych programach naukowych, dzieli się wiedzą i umiejętnościami z innymi. Często odbył kilka darmowych staży zawodowych w przekonaniu, że wciąż nie zasługuje na pracę w tzw. dobrej firmie.
Staje właśnie przez decyzją podjęcia pierwszej poważnej pracy. W jego CV, kilkanaście ogólnych informacji, jego list motywacyjny przypomina bardziej uniżoną prośbę niż prezentację możliwości na miarę propozycji związanej ze stanowiskiem.
Na rozmowie kwalifikacyjnej niepewnie mówi, o tym co potrafi. Umniejsza swoim kompetencjom społecznym i ciągle przeprasza. Za co ? Za to, że być może to co mówi, jest w kontekście oczekiwań przyszłego pracodawcy nieistotne. Takich rozmów przeszedł już wiele. Szło mu jeszcze gorzej, kiedy tuż przed wejściem na kolejną z nich spotykał na korytarzu innego kandydata. Pewnego siebie o niebo gorzej wykształconego, ale pewnego swego “Ja” kontrkandydata.
Kasia, pracuje już kilka lat. Sumiennie wykonuje swoje obowiązki, których dostaje coraz więcej, ale nie z powodu posiadanych talentów, których ma wiele. Dostaje je w wyniku utrwalania wizerunku pracownika, który jeszcze długo będzie musiał udowadniać, że jest specjalistą w swojej dziedzinie. Równie długo, by zasłużyć nie tylko na nagrodę, ale i awans na wyższe stanowisko. A tym samym powierzenie roli o bardziej strategicznym znaczeniu w firmie. Komu go zawdzięcza?
Wyłącznie sobie! To nikt inny tylko Kasia wycenia swoją wartość każdego dnia znacznie niżej niż jest warta. Dawno nie dostała podwyżki i nawet o niej nie myśli. Myśli natomiast o kolejnej wizycie u psychoterapeuty. Kiedy wraca do domu jej frustracje wywołane tą sytuacją nie pozwalają jej spokojnie wypocząć czy zająć się jakimś satysfakcjonującym hobby.
Basia, 25 lat pracy na odpowiedzialnym stanowisku. To m.in. dzięki jej pracy i pomysłom firma, dla której poświęciła połowę swojego życia, weszła na giełdę i przez długie lata odnosiła sukcesy. Niestety w wyniku zmiany składu zarządu Basia znalazła się ponownie na rynku pracy. Jej zawodowa historia i osiągnięcia nie stały się jednak wystarczającym źródłem jej wartości, aby ponownie stanąć na tym rynku.
Te trzy spośród tysięcy znanych i anonimowych historii zapewne wiele dzieli. Jednak z pewnością łączy “ignorancja wobec posiadanego potencjału. Ignorancja, która determinuje ich decyzje, wybory, cele i potencjalne możliwości.
Krystian, 35 latek, który zakłada już trzecią firmę, pomimo porażki dwóch wcześniejszych przedsięwzięć biznesowych i potężnego zadłużenia. Wszystko zaczęło się od podejrzenia pomysłu innych, który wydał się mu bardzo atrakcyjny. Szybkie decyzje, duży kredyt, dobry samochód, prestiżowe biuro, jego luksusowe wyposażenie. Wszystko w leasingu. Kilku zatrudnionych “na szybko” pracowników i…i oczekiwanie na skopiowany sukces.
Kłopoty, które pojawiały się już od początku z klientami i usługami wyraźnie zakłócały mu jego kolejne wyprawy w odległe zakątki świata. Szybko okazało się, że “coś poszło nie tak”. Wszystkim obarczył swoich pracowników i kontrahentów.
Ewa, właśnie skończyła pedagogikę. Już 2 lata przed ukończeniem studiów wiedziała, że praca w szkole to nie jej droga. Ogłosiła wszem i wobec, że widzi swoją przyszłość na ścieżce szybkiego awansu w dużej korporacji. Jeśli nie w HR to może w marketingu. Zapytana przez przyjaciół dlaczego właśnie tam? Z uśmiechem na twarzy stwierdziła, że to takie obszary w których mogą pracować wszyscy, bo taka jest moda. Pod okiem równie śmiałego kolegi napisała 2 wersje bogatego CV. Obfitujące oczywiście w dokonania o wysokim stopniu przydatności w przypadku pracy w obu wybranych wariantach. Złożyła je z optymizmem w wymarzonej firmie. Pech, na który zrzucała swoje niepowodzenia nie minął zbyt szybko. Na rozmowach kwalifikacyjnych oczekiwano dziwnych kompetencji, obrażając tym Ewę, jak twierdziła. Nikt nie zachwycał się jej wyjątkową autoprezentacją i dobrym nastrojem, jaki jej towarzyszył. Po kilku tygodniach poszukiwań Ewa napisała dwie nowe opcje CV, tym razem do księgowości i sprzedaży.
Szymon, lat 27. Pojawił się na spotkaniu ze specjalistą do spraw rozwoju kariery z czystej ciekawości. Ciekawość przywiodła go w poszukiwaniu odpowiedzi na nurtujące go pytanie – jak szybko wznieść się na szczeble zarządzania w banku? W banku, w którym od kilku miesięcy z mało satysfakcjonującym dla siebie rezultatem pracował w dziale obsługi klienta. Kariera w banku to jego nowy priorytetowy projekt życiowy.
Kilka lat wcześniej postanowił być cyfrowym nomadem.
Pomysł wziął się również z obserwacji pracujących na plaży specjalistów IT. Denerwowały go jednak; konieczność pracy z uwzględnieniem różnic kulturowych i stref czasowych, a także konieczność regularnego raportowania rezultatów pracy. Postanowił więc popracować na plaży, ale w kawiarni i tak zwiedzał świat. Dziś jest już po przymiarkach dobrych garniturów z doradcą od wizerunku. Brakuje mu tylko dobrego planu na awans w jego korporacyjnym środowisku.
Prawo Dunninga-Krugera głosi, że osoby niekompetentne nie potrafią prawidłowo określić poziomu swoich umiejętności ani ocenić umiejętności innych osób. Przez co znacznie idealizują własną wiedzę. Ta idealizacja prowadzi ich często od klęski do klęski. Sami nie znają ich przyczyn. Nie zrobią zbyt wiele, by wyeliminować deficyty.
Ich przeciwieństwa, w tym ludzie bardzo utalentowani mają natomiast inny problem. Uważają, że nie dokonują niczego nadzwyczajnego, pomimo wielu sukcesów i pokładów wiedzy. Zgodnie z prawem Dunninga-Krugera są przekonani, że skoro dla nich coś jest łatwe, inni ludzie także nie powinni mieć problemów z wykonaniem zadania. Ponadto, gdy znamy się dobrze na jakiejś dziedzinie, dociera do nas, że jeszcze wiele musimy się nauczyć. To zjawisko określane jest jako klątwa wiedzy i ma drastyczny wpływ na zaniżanie samooceny.
Osoby niekompetentne nie otrzymują takiej informacji zwrotnej, ponieważ jej nie poszukują. Są kompletnie zaimpregnowani na ocenę i konstruktywną krytykę. Ich dobre samopoczucie i śmiałe wizje celów nie przeglądają się w refleksji nad rzeczywistymi możliwościami i deficytami. Nie planują listy rozwoju kompetencji, które są niezbędne do ich osiągnięcia.
Oczywiście możemy powiedzieć, że mamy wolny wybór i odpowiedzialność za niego. Również w naszym rozwoju i karierze. Tak, pod warunkiem, że nie prowadzi nas to w konsekwencji do lekarza, psychologa, psychoterapeuty, nie wspominając o psychiatrze. Nie naraża nas i innych, na których eksperymentujemy swoje ścieżki realizacji celów. Tym samym nie zamyka wielu drzwi i możliwości, które tracimy na własne życzenia.
Ten problem nie jest byś może tak niebezpieczny, kiedy mamy do czynienia z błahymi decyzjami w naszym życiu. Jednak kiedy przychodzi nam decydować o kluczowych dla nas kwestiach warto przyłożyć wiekszą wagę do oceny istniejącego potencjału. Jak widać zarówno wtedy kiedy jest to lista wielu talentów, wiedzy i umiejętności, jak i w odmiennej sytuacji.
Możemy to zrobić sami, lub przy wsparciu specjalistów, ale zróbmy to. W domowym zaciszu z refleksją i dobrym planem zmian lub wybranych świadomie miejscach doradztwa rozwojowego.
Nie marnujmy szans jakie stawia przed nami przyszłość tylko dlatego, że brakuje nam świadomej oceny naszego potencjału. Nie kierujmy naszych talentów i zasobów tam, gdzie nie zostaną dobrze i efektywnie wykorzystane.
Nie fundujmy sobie niewłaściwych doświadczeń, które mają przecież tak ogromny wpływ na naszą ocenę i przyszłe decyzje.
Piszmy swoją historię własnymi atutami, a ich doskonalenie, będzie budowało trwałe fundamenty pod kolejne cele.
Powodzenia w ich realizacji !
Co sprawia, że nasze talenty oceniamy, jako mniej cenne i wartościowe niż cudze? Czy przeglądanie się w cudzych osiągnięciach, by ocenić samego siebie, naprawdę jest drogą naszego satysfakcjonującego rozwoju?
Uwierz, że masz wszystko, czego potrzebujesz, by odnieść własny sukces! – pytanie czy wiesz, co posiadasz i kim jesteś?
“Weź nie świruj…” brzmią słowa piosenki Pawła Domagały. To one przyszły mi do głowy kiedy pomyślałam, co mogłabym poradzić tym, którzy wzorują się na sukcesach innych ludzi w nadziei na powtórzenie tego samego scenariusza. Mówcy motywacyjni, celebryci, top -influencerzy, top- youtuberzy, gwiazdy social mediów, najbogatsi z listy Forbes’a….
Dlaczego nie do największych innowatorów, noblistów w dziedzinach wymagających wielu lat wytężonej pracy i rozwoju, etc? Aż wreszcie nasuwa się pytanie – dlaczego po prostu nie znaleźć własnej drogi sukcesu?
Zwrócę ci uwagę na 4 kluczowe słowa tej definicji; najwyższym poziomie możliwości jednostki!
Sprawdziłeś kiedyś jakim potencjałem dysponujesz? Zadałeś sobie kiedyś pytanie – do czego predysponują mnie moje osobiste zasoby? Jakie są moje mocne, a jakie słabe strony? Co to dla Ciebie oznacza?
Historie Twoich podziwianych “gwiazd” zależały od bardzo wielu czynników i zmiennych. Nie powtórzysz ich z takim samym efektem końcowym! Nie jesteś nimi!
No chyba że… chcesz utonąć w oceanie negatywnych myśli, a Twoja motywacja ma pikować każdego dnia głębiej i głębiej – proszę bardzo! Tylko po co! Swoich “mistrzów” wciąż możesz podglądać i podziwiać, pod warunkiem, że będziesz wiedział czego świadomie szukać w ich indywidualnej ścieżce rozwoju.
Uwierz Sukces, może mieć dla każdego z nas inny wymiar i kształt. Może się czymś innym manifestować i inaczej być oceniany wobec pozostałych. Ważne, abyś był jego źródłem, autorem i właścicielem.
Zawsze będziesz wiedział, gdzie na swojej ścieżce jesteś i dokąd chcesz lub możesz dalej iść. Oczywiście znakomicie mieć swoje autorytety, swoich mistrzów.
Czerpiąc z ich przykładu motywację, energię do działania, determinację w wyznaczaniu i osiąganiu kolejnych ambitnych celów, wyznaczajmy konsekwentnie własne i idźmy swoją niepowtarzalną drogą.
Ona może nawet zaskakująco lepsza! Nie bez powodu powstało powiedzenie – “uczeń przewyższył mistrza” Ty kiedyś możesz stać się mistrzem dla kogoś innego, a nie jedynie czyjąś kopią!
Nieważne ile masz lat! Nieważne czy właśnie wybierasz kierunek studiów czy je kończysz. Czy stanąłeś na wirażu kariery zawodowej, bo Twój zawód stał się nieatrakcyjny lub Twój pracodawca zamienił Cię na młodszy i tańszy model.
Może nawet już próbowałeś cieszyć się pierwszymi urokami emerytury, a rzeczywistość każe Ci wrócić na rynek pracy, a nawet przekwalifikować się pomimo wielu lat specjalizacji zawodowej. Dynamika czasów, w których żyjemy nikomu z nas nie zagwarantuje długiej, spokojnej i trwałej kariery w jednym miejscu pracy.
To już wie wielu z nas. Dziś będziemy zmieniać lub głęboko doskonalić, nawet kilkakrotnie swoje profesje w ciągu całego życia. I to może być najlepsza wiadomość, bo zwiększa się liczba szans. Nie ma znaczenia jak dotychczas postrzegałeś rozwój czy ile popełniłeś w nim błędów.
Tego już nie zmienisz. Zmienić możesz tylko przyszłość, tu i teraz świadomie wpływając na to co leży w zasięgi Twoich możliwości. Zawsze jest dobry czas aby zacząć, nawet wszystko od nowa!
Jest wiele przykładów zaskakujących zwrotów akcji w drodze do znanych ludzi – Thomas Edison, Walt Disney, Michael Jordan, Henry Ford, Winston Churchill, Stephen King i wielu, wielu innych.
Wiem, przeczytałeś lub wysłuchałeś pewnie wiele takich porad i apeli – pytanie co zrobiłeś potem? Jeśli nakarmiłeś jedynie swoją głowę cudzą motywacją, która rozpraszała się szybko, jak jesienna mgła o poranku, z pewnością nic z tego nie zostało w Tobie. Na tyle długo by uruchomić konkretne działania do zmiany.
Gorzej jeśli było to tylko “zakurzone mentalnie” przekonanie, że łatwo jest mówić tym, którzy osiągnęli już tzw. sukces. Niestety jest zazwyczaj tak, że jeśli nie podjąłeś własnej decyzji! Chociażby mikro decyzji.
Nie postawiłeś nawet jednego kroku w swoją własną przyszłość, oddaliłeś się jeszcze bardziej od swoich marzeń. Tych którzy osiągają sukcesy, od tych którzy chcieliby je osiągnąć różni głównie to, że Ci pierwsi podejmują działania, aby je urzeczywistnić.
I uwierz mi – upadają i podnoszą się, ryzykują i przegrywają, grają w grze o sukces zmieniając metody, narzędzia i taktyki, ale grają, wciąż grają!
Konsekwentnie działają w kierunku wyznaczonych celów. Pokonują swoje niepewności, zmęczenie, bariery, raz szybciej innym razem wolniej jednak cały czas są w drodze do realizacji celów.
Ta droga jest najlepsza akademią rozwoju, dlatego tak ważne jest aby chcieć nią po prostu iść. Gdzie zwłaszcza porażki stają się najcenniejszą lekcją, bez których nie stalibyśmy się silniejsi i gotowi do nowych wyzwań.
Znam jednak zbyt wielu wspaniałych ludzi, w różnym wieku, którym brak wiary we własne możliwości a może przede wszystkim brak wiedzy i świadomości własnego potencjału nie pozwolił wybrać się w podróż po własne marzenia.
Narysuj własną mapę nawigująca Cię do wymarzonych celów. Pamiętaj mówimy o “TWOICH CELACH”, nie o celach ikon sukcesu. To ważne! Nie zapomnij!
Zamień je na początek w wizję tego do czego chcesz dojść i opisz sobie to co tam chcesz uzyskać. Uwierz mi tylko dzięki temu już jesteś o krok bliżej swojego sukcesu.
Potrzebujesz tego abyś sam ( jeśli potrafisz) lub z pomocą innych, sprawdzić jakie posiadasz zasoby do osiągnięcia tych rezultatów. Przekonasz się, że wystarczy Ci Twoich talentów i mocnych stron aby zaplanować efektywną, mądrą i dojrzałą drogę do sukcesu.
Twojego sukcesu! Zawsze będziesz mógł się podpisać pod nim swoim nazwiskiem.
Poszukaj zasobów, wsparcia, metod, narzędzi i działaj. Napisz własną historię sukcesu, którą podziwiać będą Ci, których spotkasz po drodze na swój szczyt. Powiedz im to, co ja Tobie dzisiaj, by mogli wybrać się w swoją własną podróż.
Nie jestem sprzedawcą złudzeń. Przeszłam wielokrotnie, jako mentor przez proces wsparcia tych, którzy mi zaufali i zastosowali skuteczny plan wyprawy po sukces. Pozostaje mi życzyć Ci powodzenia i odwagi w stawianiu pierwszych kroków. Każdy następny będzie łatwiejszy.
Czasem warto zaufać zwłaszcza samemu sobie!
Dbając o prywatność i ochronę danych osobowych swoich Odbiorców, Klientów, Zleceniobiorców oraz Kontrahentów i Partnerów biznesowych, a także o ochronę danych osobowych innych osób, których one dotyczą, jak i o ochronę danych osobowych przekazywanych celem realizacji świadczonych usług, Worldmaster spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Pabianicach, ul. Piotra Skargi 121, 95-200 Pabianice, KRS: 0000752397 NIP: 7312062799, REGON: 381542987 wdrożyła procedury bezpieczeństwa i ochrony danych osobowych, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/ 679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119/1 z 4.5.2016 r.; dalej: „RODO”).(Dz. Urz. UE L 119/1 z 4.5.2016 r.; dalej: "RODO").
W związku z powyższym:
Nasz serwis wykorzystuje pliki cookies (pol.: ciasteczka). Zatem, korzystając ze strony internetowej www.worldmaster.pl jednocześnie wyrażasz zgodę na wykorzystanie przez nas plików cookies w celu zapewnienia wygody podczas przeglądania zawartości naszych serwisów. Szczegóły Polityki cookies zamieszczono w Polityce prywatności.
