Grywalizacja to potężne narzędzie, które z jakichś dziwnych powodów u nas w kraju wciąż nie ma aż takiego posłuchu. Zazwyczaj uważam to za złą sytuację i staram się promować wykorzystanie elementów gier w kontekstach pozagrowych. Po informacjach jakie znalazłem ostatnio, pomyślałem, że to może i dobrze, że nie jesteśmy aż tak zgrywalizowani?

Wszystko zaczyna się od strzelanin w USA. Na pewno słyszeliście nie raz o jakimś zagubionym dzieciaku z bronią, który wtargnął do tej, czy innej szkoły i powystrzelał połowę uczniów. Tragedia, która nie zdarza się często. A jednak! W Stanach Zjednoczonych tylko w tym roku (a piszę to we wrześniu 2019) wydarzyło się już 297 takich wydarzeń. Łącznie zginęło 335 osób, a 1219 zostało rannych (dane z Wikipedia).

Trump

Donald Trump, komentując te wydarzenia zrzucił winę na gry komputerowe. Podłączył się pod dobrze znaną w Polsce medialną mantrę o tym, że gry są brutalne i grając w brutalne gry sami (a zwłaszcza młodzież) przenosimy te zachowania na ulice i zaczynamy mordować. Po tych słowach każdy zdrowo myślący gracz zaczął pukać się w głowę sarkastycznie zastanawiając się w co musieli grać ludzie w średniowieczu, skoro ich brutalność przewyższała obecną diametralnie.

Ale Trump nie mylił się całkowicie i mój strzał jest taki, że być może coś tam mu świtało, że ktoś przedstawił jakiś raport. Prezydent, który tylko to przejrzał i coś kojarzył, że biją dzwony, ale nie do końca wiedział, w którym kościele. Okazuje się, że to niekoniecznie gry mają wpływ na zachowania szalonych nastolatków w USA, ale grywalizacja już tak.

Zgodnie z artykułami z sierpnia tego roku (m.in. tutaj i tutaj) w wielu przypadkach tych masowych morderstw i ataków z użyciem broni palnej w grę wchodzą portale internetowe, fora zapewniające anonimowość. To na nich bardzo często zamachowcy umieszczają swoje “manifesty”. Tłumaczą w nich dlaczego robią to, co robią. I teraz uwaga, bo co się pojawia coraz częściej w takich manifestach?

• Zachęta do oglądania streamu z ataku. Zamachowiec umieszcza kamerkę na kasku, na swojej głowie i transmituje wszystko live do internetu. Widok “z pierwszej osoby” zapewnia doznania podobne do strzelanek FPP
• Zamachowcy równie chętnie co powodami ataku, dzielą się swoją playlistą piosenek, które zachęcają do odpalenia sobie w tle, podczas oglądania strzelaniny

Mamy zatem wyciągnięte elementy estetyki w grach i wdrożone w kontekst poza grami. Pasuje do definicji grywalizacji idealnie i brakuje tylko punktów, odznak i rankingów… A nie, czekaj…

Portale

Portale, na których udziela się część terrorystów mają swoje własne statystyki. Pokazują one ilość zabójstw dokonanych przez kolejne osoby. Anonimowi użytkownicy portali takich jak 8chan nakręcają się wzajemnie do tego, by pobić rekord i zdobyć za to odpowiednie “nagrody” statusowe, takie jak właśnie wyższe miejsce na liście, większy szacunek wśród internautów, etc.

Straszne, co?

Chociaż swoją drogą to też dziwne, że dopiero teraz dowiadujemy się o wykorzystaniu siły grywalizacji do motywowania zła. Podobno wcześniej z podobnych praktyk korzystała np. Al-Kaida, Stormfront, czy Hezbollah. Punkty, badge, leaderboardy. Jak widać działają niezależnie od kultury, czy przyświecającej im idei. Motywują w każdym wydaniu.

Od paru dni nurtuje mnie pytanie. Dlaczego osoby korzystające z 8chana zachęcają innych do dokonywania tego typu przestępstw i z chęcią oglądają je na ekranie. Tworzymy rozrywkę z brutalności, jakbyśmy cofali się do czasów gladiatorów, albo wchodzili w dystopijne czasy Hunger Games.

I chyba, niestety, jako ludzkość będziemy chcieli coraz więcej tego typu ekstremalnej “rozrywki”. Wiem, że to strasznie brzmi, ale wiecie… Rosjanie już raz chcieli zrobić prawdziwe Igrzyska Śmierci i to transmitowane w TV. Dla tych, co nie wiedzą o co chodzi, zapraszam do oglądania najnowszego odcinka vloga:

5 pytań Jolanty Golianek do… Paweł Obolewicz

Paweł Obolewicz, dane z IG: Uczę sztuki przemawiania do kamery; Pozbądź się strachu; Wyraź siebie; zdobądź więcej klientów; współtwórca worldmaster.pl i wmAGENCY.

Według mnie: pozytywnie zakręcony człowiek o wrażliwym sercu.

Oto 5 pytań do…

Nigdy nie zapomnę…

Tatuaż na klatce piersiowej oznacza…

Worldmaster jest…

Jednym zdaniem o tym, co robię na co dzień w fundacji Poparzeni…

Kiedy nowy iPhone wchodzi na rynek, cały świat wstrzymuje oddech.  Gdzie tkwi fenomen Apple? Bez wątpienia w człowieku, który wszystko zapoczątkował. Steve Jobs był różnobarwny i wielopłaszczyznowy. Zdecydowanie poza znanymi schematami. Jego historia stanowi doskonały przykład człowieka sukcesu, ściganego przez własne demony.

Walter Isaacson: „Steve Jobs” – bestsellerowa biografia twórcy Apple.

Zafundujcie sobie 700 stron pouczającej i poruszającej lekcji. Walter Isaacson tym razem stworzył biografię Steve’a Jobsa. Nie oszczędzał głównego bohatera i nie ukrywał prawdy. Czytałem ją z zapartym tchem i co kilka stron musiałem sobie przypominać, że nie czytam powieści fikcyjnej. Niebywałe, że opisana historia, wydarzyła się naprawdę.

Źródło: marudzenie.pl

Zaskoczeń było mnóstwo.

Począwszy od adopcji, przez porzucenie studiów po pierwszym semestrze, styczność z LSD, eksperymentami z drakońskimi dietami, duchowymi przeżyciami i wyjazdami do Indii, aż po założenie Apple wraz ze Steve’em Wozniakiem i Ronem Wayne’em, co było tak naprawdę początkiem tej niezwykłej historii. Wtedy narodził się Steve Jobs – wizjoner i perfekcjonista z obsesyjnym poczuciem sprawowania kontroli. Potrafił wstrzymać premierę najnowszego produktu tylko dlatego, że element w środku urządzenia, którego nikt nigdy nie ujrzał na oczy, nie był dość perfekcyjny. Jego obsesję na punkcie prostoty przejawia nawet tytuł biografii. W pewnym momencie został usunięty z Apple. Potrafił inspirować jak nikt inny na świecie, ale zarazem zatruwać życie każdego do niepojętych granic. Bez ogródek naginał rzeczywistość, aby przekonywać innych do swojej wizji. Robił to do tego stopnia, że z czasem wszyscy już wiedzieli, czym jest pole zniekształcania rzeczywistości Jobsa…

Dla niego nie było niemożliwego. I właśnie dlatego tak bardzo pokochałem jego historię.

Pole zniekształcania rzeczywistości i inne skazy.

Steve Jobs zawsze przypominał mi spokojnego, dobrodusznego introwertyka, który w swoim zamkniętym świecie wymyślił koncept, na zawsze zmieniający świat. Byłem zszokowany, gdy przewracałem kolejne strony książki!

„Gnany przez wewnętrzne demony, Jobs potrafił doprowadzić swoje otoczenie do furii i rozpaczy.”

To trafne podsumowanie osobowości Jobsa.

Źródło: fortune.com. Na zdjęciu: założyciele Apple: Steve Jobs, Ronald Wayne i Steve Wozniak.

Nie był chodzącym ideałem. Choć był znakomitym wizjonerem, jego umiejętność radzenia sobie z ludźmi była na kiepskim poziomie. Potrafił wpływać na innych, ale czynił to w niezdrowy sposób. Kłamał, manipulował, a jeśli nie przynosiło to efektów – potrafił płakać i histeryzować. W relacjach międzyludzkich popełniał błąd za błędem… Nie był najcudowniejszym ojcem dla swoich dzieci. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że oczkiem w jego głowie nie były one, ale Apple. Pierworodny, którego szczerze pokochał.

Jego przeszłość była burzliwa. Został oddany do adopcji przez parę studentów. I choć może wydawać się, że człowiek z taką przeszłością, nie może popełniać podobnych błędów, Steve Jobs… Właśnie to zrobił. Wyparł się ojcostwa Lisy – swojego pierwszego dziecka i niesłusznie upierał się przy swojej wersji przez długie lata.

Efektem była ciężka i bardzo bolesna relacja z córką.

Kim był Steve Jobs?

Próbowałem odpowiedzieć na to pytanie. Do głowy przyszła mi wyłącznie jedna myśl:

Na pewno był niezrozumiany.

Twórca Apple był inny. Obracał się w innym wszechświecie – niedostępnym dla większości ludzi. Moim zdaniem stąd brała się jego frustracja i brutalne traktowanie innych. Miał świadomość, że inni nie rozumieją tego, co dla niego było oczywiste. To go dobijało i rodziło złość. Posiadał umysł, który pracował na innym poziomie. Widział rzeczy niedostrzegalne, a wartości, którymi się kierował, były dla wszystkich niedorzeczne.

Steve Jobs nie jest tylko symbolem sukcesu. Jest również ucieleśnieniem smutku i rozczarowania ludźmi, z którymi przyszło mu żyć.

Usunięty z Apple.

Znacie drugiego przedsiębiorcę, który zostałby usunięty z własnej firmy?

Jak widać, Jobs był nietuzinkowy na wiele sposobów. Po konflikcie w 1985 roku został zmuszony do odejścia z miejsca, które stworzył. Nawet nie chcę sobie wyobrażać, co musiał wtedy przeżywać… I choć rozumiem, że nie był łatwym człowiekiem, a jego decyzje często były kuriozalne, to jak się okazało – w tamtym okresie Apple bez Jobsa nie mogło istnieć.

Po jego powrocie powstał: iPod, iPhone, czy iPad…

Jaki był Steve Jobs?

Na pewno kierował nim egoizm. Nowy iMac, czy iPhone były dla niego ważniejsze niż rodzina, przyjaciele i związki. Pracoholizm w odniesieniu do niego to za słabe słowo. Steve Jobs nie pracował, ale żył pracą. Apple, czy później także Pixar (którego był dyrektorem generalnym) było dla niego całym życiem. Miejscem, w którym mógł przekazać światu swoją filozofię.

Takie podejście rodziło mnóstwo konfliktów. Tina Reds – jedna z pierwszych prawdziwych miłości Jobsa, po burzliwej kłótni na ścianie ich apartamentu napisała:

„Zaniedbywanie jest formą nadużycia”.

Steve Jobs posiadał także bardzo narcystyczną osobowość. Przypisywał sobie nie swoje zasługi, czym doprowadzał do szału swoich pracowników. Normalnością były sytuacje, gdzie konkretny pomysł tak spodobał się Jobsowi, że potem reklamował go jako swój własny. Właśnie tak działało sławne pole zniekształcania rzeczywistości.

Myślę, że w ludzie się go bali. Zwłaszcza pracownicy Apple. Był nieobliczalny. Nikt nigdy nie wiedział, jak zareaguje na prezentację produktu, czy niespodziewane problemy. Z łatwością krzyczał, wyzywał, przeklinał, płakał i wpadał w histerię. Brakowało mu empatii i zrozumienia innej perspektywy. Egoizm przysłaniał mu rzeczywistość. Nie przychodził na ważne kolacje, ignorował znajomych, pomijał spotkania biznesowe, a większością rad zwyczajnie gardził.

Źródło: wired.com

Nigdy nie brakowało mu jednak odwagi. Nie miał oporów, aby powiedzieć prezydentowi USA:

„Zmierzasz do prezydentury, trwającej jedną kadencję.”

Po śmierci Jobsa, Barack Obama – odbiorca tej odważnej wypowiedzi, rzekł:

„Był w panteonie amerykańskich wynalazców. Świat stracił wizjonera. To wymowne, że duża część ludzkości dowiedziała się o jego śmierci z urządzeń, które zaprojektował.”

Niezwykła (i szybka) historia Apple.

Steve Jobs wcale nie musiał wyzywać swoich pracowników. Nie było potrzeby, aby niszczył innym życie. Jego histerie również były pozbawione sensu. Czy mógł odnieść sukces, traktując ludzi w lepszy sposób? Zdecydowanie tak!

Tylko że wtedy nie byłby sobą, a w całej historii najlepsze jest, że Steve Jobs był jedyny na świecie.

Źródło: speedtest.pl

Jak napisał Walter Isaacson w biografii:

„Przy całym swoim okropnym zachowaniu Jobs posiadał umiejętność budzenia zespołowego ducha. […] Co pół roku zabierał większość zespołu na dwudniowy wypoczynek do któregoś z pobliskich ośrodków.”

W czasach, kiedy naśladujemy i oceniamy siebie przez pryzmat innych, warto patrzeć na ludzi, kreujących rzeczywistość. To za nim podążały miliony. To on wyznaczał standardy. Na niego spoglądano, gdy w 2001, w swoim skromnym i jakże charakterystycznym czarnym golfie i zwykłych dżinsach prezentował najnowszego iPoda!

A wszystko stało się tak szybko. To mnie zaskakuje najmocniej. W wieku 21 lat założył Apple wraz ze Steve’em Wozniakiem i Ronem Wayne’em, a cztery lata później był wart już ponad 100 milionów dolarów. Najśmieszniejsze, że Jobs nie był wcale komputerowym geniuszem, a stworzył markę, która na zawsze zmieniła oblicze technologicznego świata.

Fenomen Apple tkwi w prostocie.

Definicją filozofii Jobsa stała się maksyma przypisywana Leonardowi da Vinci:

„Prostota jest szczytem wyrafinowania.”

Steve Jobs za wszelką cenę starał się uprościć produkt. Nie tylko pod względem technicznym, ale również wizualnym. Wszystko musiało być perfekcyjnie dopracowane. Od odpowiedniego odcienia szarości lub bieli (nad czym potrafił debatować długimi dniami), przez właściwe zaokrąglenie narożników iMaca, po maksymalne uproszczenie interfejsu iPoda.

Dość szybko przekazał tę wizję swoim współpracownikom. W urzeczywistnianiu jego kreacji brały udział setki osób. Niektóre z nich inspirowały go i wspomagały w procesie tworzenia nowych produktów. Jedną z takich osób był Jonathan Ive.

Źródło: Financial Times

Jonathan Ive – ostatni bastion wizji Jobsa.

Jonathan Ive jest brytyjskim projektantem. Ważną personą w Apple stał się w 1997 roku po powrocie Jobsa z „wygnania”. To przy jego udziale powstał między innymi projekty takich hitów jak: iMac, iPod, czy iPhone.

W osobie Ive’a Jobs odnalazł bratnią duszę, z którą mógł dzielić swoje dążenia do urzeczywistniania wyznawanej filozofii prostoty. O Brytyjczyku mówił:

„Jeśli miałbym wskazać mojego duchowego partnera w Apple, byłby nim Jony”

Jest to rzecz niesłychana. Jobs nie miał bowiem w swoim życiu wielu osób, których zdanie brałby pod uwagę, a Ive’a traktował wyjątkowo. Zapewnił mu niespotykaną w Apple swobodę tworzenia i niezależności. Projektant miał ogromną wolność w projektowaniu kolejnych urządzeń, a jego dział przypominał wręcz niezależnie funkcjonującą jednostkę. Sam Jobs w towarzystwie Ive’a stawał się bardziej powściągliwy. Szanował zdanie projektanta.

Natomiast Jonathan Ive tak opisywał swoją filozofię prostoty:

„Prosta to nie tylko cecha wizualna. To nie tylko minimalizm, czy brak nadmiaru elementów. Prostota wymaga przedarcia się w głąb złożoności. Aby osiągnąć autentyczną prostotę, trzeba dotrzeć naprawdę głęboko.”

Kiedy czytałem relację tych dwóch panów, czułem więź, która ich łączyła. Nie zawsze była łatwa, ale widząc, co wspólnie udało im się stworzyć, chylę czoło z szacunkiem. Kiedy więc w czerwcu tego roku, świat obiegła informacja, iż Ive odchodzi z Apple na rzecz własnego studia projektowego LoveForm, zrozumiałem, że era Jobsa w Apple właśnie dobiegła końca…

Źródło: Paul Sakuma

Upór nawet w obliczu śmierci.

Im bliżej końca historii, tym więcej smutki i nostalgii.

W 2004 roku Steve Jobs przeszedł operację usunięcia nowotworu trzustki. Jego życowa filozofia, upór i pole zniekształcania rzeczywistości, tym razem okazały się autodestrukcyjne. Przez długie miesiący odmawiał leczenia. Nie chciał, aby ktokolwiek go „otwierał”. Wciąż wierzył, że wyzdrowieje przy pomocy naturalnych, niekonwencjonalnych sposobów. Próbował leczyć się wegańską dietą, ziołami i akupunkturą… Kiedy wreszcie zdecydował się na operację, był pełen entuzjazmu. Wierzył, że wróci do Apple uzdrowiony.

Niestety doszło do przerzutów. Steve Jobs nie został wyleczony. Po kilku latach choroba wciąż zżerała go od środka, aż dotarła do wątroby, skąd rozprzestrzeniła się na inne rejony ciała.

Możemy już tylko gdybać, co by się stało, jeśli podjąłby się leczenia od razu po wykryciu nowotworu. Może wciąż byłby wśród nas. Może.

Po siedmiu latach naznaczonych cierpieniem, walką i próbą przetrwania Steve Jobs odszedł z tego świata. 5 października 2011 roku zmarł w swoim domu. Żył z ciężką chorobą przez prawie dziesięć lat, mimo że dawano mu parę miesięcy życia. Nawet tutaj postawił na swoim.

Jego ostatnimi słowami były monosylaby: „Och Wow”.

Wierzę, że cokolwiek zobaczył Steve ponad ramionami dzieci, żony i siostry, było godnym jego wizjonerskiego umysłu.

Źródło: medium.com

„Think Different”. Dziedzictwo, które pozostawił.

„Wasz czas jest ograniczony, więc nie marnujcie go, żyjąc cudzym życiem. Nie wpadajcie w pułapkę dogmatów, żyjąc poglądami innych ludzi. Nie pozwólcie, żeby hałas cudzych opinii zagłuszył wasz własny wewnętrzny głos. I najważniejsze – miejcie odwagę kierować się sercem i intuicją.”

Te słowa Steve Jobs skierował do studentów Uniwersytetu Stanforda podczas swojego sławnego przemówienia w 2005 roku.

Twórca Apple – jak sama firma i jej produkty, nie musi podobać się każdemu. Steve Jobs był kochany, ale też znienawidzony. Apple z jednej strony jest ubóstwiane, a z drugiej wyśmiewane. Co roku najnowszy iPhone jest zarazem podziwiany i wyszydzany.

Nie pytam, kim jest dla Was Steve Jobs. Nie pytam, jak go oceniacie.

Po prostu nie zapominajcie, że ktoś taki istniał – człowiek, który miał odwagę zmieniać świat.

Człowiek, który dla mnie jest legendą.

Nie wyobrażam sobie zakończyć tej historii w inny sposób:

„Danusia, zobacz, jakie ciacho!” – pisze koleżanka na fb. Linkuje mi fanpejdż mężczyzn drwaloseksualnych. Lubię to, bo jest na co popatrzeć. I na patrzeniu się kończy. Drwala nie sposób przeoczyć ani też pomylić z żadnych innym gatunkiem. W oczy rzuci ci się broda; zarost tak gęsty, że łatwo się w nim zgubić. Obowiązkowo tatuaż, chociaż jeden. Włosy raczej krótkie, bo nie o to chodzi, aby się zapuścić. Do tego ciało wyrzeźbione, mięsień po mięśniu, z chirurgiczną precyzją. I to spojrzenie. Zranionego zwierzęcia, które może pogryźć, które pożąda i które przyciąga jak magnes. Pomóż mi, ale najpierw uwielbiaj.

Pierwotność nieokiełznana

Mężczyzna drwaloseksualny to powrót do pierwotności. Odwołanie do instynktów przetrwania, kopulacji, czystej męskości, która wabi i sidli. Drwal jest szorstki jak pumeks, groźny jak sam szatan, podniecający jak adrenalina. Rąbie drewno z lekkością, imponuje siłą, stanowczością.

Drwal jest nieokiełznany. Nie można go mieć na własność. On może posiąść ciebie, ale w drugą stronę to tak nie działa. Właśnie dlatego drwala nie możesz trzymać w domu. Za szybko się znudzi prozą życia. Trzeba mu stawiać wyzwania. Pozwolić mu dbać o rzeźbę, pielęgnować brodę. Niech wydaje pieniądze na tatuaże. Niech szuka ciuchów online, starannie dobierając takie, które podkreślają surową, prostą męskość.

Nie filozofia, ale praca czyni drwala

On jest nieociosany, ale wszystko starannie przemyślał. Drwal jest zaplanowany od stóp do głów. Stylizacja, choć pozornie tak prosta, wymaga licznych zabiegów i śledzenia trendów. To też ciężka praca – wystarczy gram tłuszczu na brzuchu, a całość szlag trafia i z seksownego drwala stajesz się prostakiem z siekierą. Mowy nie ma o piwnym brzuszku.

Drwal przerąbie drwa na pół, aż drzazgi polecą, ale nie jest prymitywem. Wręcz przeciwnie. Pod kopułą czai się inteligencja. Buntowniczość, spryt i poczucie estetyki. Coś trzeba mieć w tej głowie, bo sama fizyczność nie przekuje się w to magnetyczne, mrożące krew w żyłach spojrzenie.

Moda czy nie moda? Kobiety znudziły się dobrem, czy o co chodzi? Nie. Po prostu drani nie brakuje. A skoro już się zadawać z samcem, który kipi od testosteronu i ma się za Boga, to chociaż niech tego Boga trochę przypomina.

Dziewczyna Sinobrodego

Przez krótką chwilę fajnie można się poczuć u boku Sinobrodego. Idealne ciało, stylówka taka, że kisiel w majtach, wszystkie koleżanki będą mdlały na sam widok.

Jak taki drwal rano pójdzie pod prysznic, a ty obudzisz się w pokoju obok, to nie wiadomo, za co się zabrać. Za śniadanie, szybki makijaż, czy po prostu grzecznie czekać na wspólne powitanie słońca?

Ale jak drwal wróci spod prysznica, najpierw musi zapalić papierosa. Samo palenie to sztuka. Dym musi okalać twarz, wyostrzyć rysy, jeszcze bardziej cię podniecić.

Uważaj na drwala…

Jeżeli jednak nie będziesz wielbiła drwala z należytym oddaniem i nie polecisz na rzeźbę, tatuaż, ciuchy czy papierosa w gębie, on czekał nie będzie. Nie po to się tak stara, nie po to planuje, by mu gąska uciekała albo zlewała go na rzecz wymuskanego biznesmana.

Jak już idziesz z drwalem do lasu, wiedz, że może to być droga bez powrotu. No chyba, że on przytyje i zgoli brodę. Wtedy mogą się zacząć schody.

Tu link do tekstu na Moim blogu : 

Być dziewczyną Sinobrodego, czyli o istocie seksualnego drwala