Obejrzałem ostatni sezon House of Cards, abyście Wy nie musieli tego robić. Szczerze. Podchodziłem do zakończenia mojej ulubionej netfliksowej serii z otwartą głową i nadzieją w sercu. A dostaję 8 godzin historii, która chyba wyszła spod ręki Ilony Łepkowskiej.

Zacznę może od tego, co się udało.

Jak zawsze na najwyższym poziomie stoją walory produkcji, aktorstwo i muzyka. Udało się także coś, co wiele osób postrzegało jako gwóźdź do trumny serii.

Swoją drogą, zachęcam Cię zacząć od wersji “mówionej” mojej opinii – także bez spoilerów. Oczywiście, jeśli udźwigniesz mój humor:

Co się stało z Frankiem U.?

Jako, że Kevin Spacey okazał się znienacka seksualnym drapieżnikiem alfa, twórcy mieli trzy możliwości:

1. “na Ridleya Scotta”, czyli wycięcie i zastąpienie Spaceya innym aktorem – nierealne;
2. delikatna aluzja do odejścia aktora i protagonisty, a potem nie odwracanie się za siebie. To byłby policzek dla osób będących z serią od początku i raczej spin-off serii niż zakończenie historii;
3. mówienie do widza otwartym tekstem, czyli przedstawienie losu Francisa Underwooda, ale zarazem nie wycinanie jego osoby (widma?) z dalszej historii.

Wybrano opcję trzecią i to był właściwy ruch. Cały pierwszy odcinek to dosłowne i metaforyczne (także na poziomie meta) pożegnanie z Frankiem. Nie jest słodkie, nie ma rozczulać. To mocne “F.U.” (see what I did there?) w stronę egocentrycznego manipulanta, jakim był protagonista serii, jak i odgrywający go Kevin Spacey. Rzeczowe, przemyślane podejście, choć wzdryganie się przed wykorzystaniem choćby próbek głosu aktora w dalszej części sezonu jest nieco przesadzone.

Na plus zaliczam także piekielnie udany odcinek czwarty (bodajże Rozdział 69), w którym jedność czasu i miejsca akcji zderza ze sobą kluczowe postaci, buduje napięcie i intrygę. Robi to, czego nie udaje się zrobić przez resztę sezonu, który cierpi na chroniczne…

1. Namnożenie wątków i postaci

Jeżeli twórcy zdecydowali się skrócić sezon do 8 odcinków z regularnych 13, powinni być konsekwentni, tzn. nie wprowadzać niepotrzebnie zbyt wielu nowych postaci, wątków pobocznych i pomniejszych intryg. Skupić się na tym, co najważniejsze, aby zamknąć historię w satysfakcjonujący sposób.

Niestety, nie mogli się powstrzymać. Postanowili w 8 godzin opowiedzieć to, do czego normalnie potrzebowaliby 13 albo i 26. Pojawia się rodzeństwo Shepherdów reprezentujących amerykańską oligarchię (Raymond Tusk do kwadratu i bez charyzmy) oraz wschodząca gwiazda partii Demokratów Brett Cole. Żadne z nich nie przekonuje i nie odgrywa wyraźnej roli – spokojnie można było z nich zrezygnować ii domknąć historię w ten sam sposób.

2. Stale zmieniające się motywacje i cele bohaterów

To wynika z poprzedniego punktu. Claire Underwood i Doug Stamper to dobrze napisane postaci. Szkoda, że przez cały sezon nie wiemy, o co konkretnie im chodzi, bo ani nie zdradzają widzowi swoich planów, ani nie wydają się być w swoim postępowaniu konsekwentni. Wspomniane nowe postaci wypadają pod tym względem jeszcze gorzej.

3. Brak motywu przewodniego

Każdy sezon House of Cards miał jakiś “refren”. Coś, co łączyło odcinki i rymowało się z amerykańską lub światową polityką w realu. Raz było to big data, dark net i wykorzystanie technologii cyfrowej do manipulowania wyborcami. W innym przypadku: ukazanie wewnętrznych machinacji i dyscypliny w partii albo sprawa konfliktu syryjskiego i zakusów imperialnych współczesnej Rosji.

Ten sezon miał kilka ciekawych możliwości:

• bardziej feministyczną perspektywę polityki i kobiety u władzy;
• intrygę wokół tajemniczej śmierci Franka Underwooda;
• wyswobodzenie republiki z rąk oligarchów i korporacji.

Żaden z tych tematów nie został podjęty na poważnie, każdy jest obecny w sezonie w takim stopniu, jak dżem na szpitalnej kromce chleba.

4. Idiotyczne zwroty akcji

Co robi scenarzysta, kiedy nie przemyślał zakończenia i musi wyczarować w 8 godzin sensowne rozwiązanie fabuły? Sięga po króliki z kapelusza. Nowa postać, który zmienia cały układ zdarzeń. Może jakiś kosmiczny zbieg okoliczności. Może skrzętnie skrywany sekret jednego z bohaterów.

Tego w nowym sezonie jest za dużo i niestety, większość tych zabiegów wywołuje uśmiech politowania.

5. Zakończenie niegodne serii

Wciąż bez spoilerów. Ostatnie 10 minut jest niegodne serialu, a godne tytułu. Wszystko rozpada się jak domek z kart. Niestety, nie tak, jak powinno. Mogłoby mieć większy ciężar emocjonalny, gdyby skoncentrować się na najważniejszych postaciach (punkt 1) i gdyby ich motywacje były przejrzyste (punkt 2). Niestety, jesteśmy świadkami czegoś, co nie stanowi logicznego zwieńczenia podjętych wątków i pozostawia widza z niesmakiem. Szczególnie, jeżeli zainwestował w ten serial ponad 60 godzin swojego czasu.

—

Podsumuję najprościej jak potrafię.

Nie jesteś fanem House of Cards, poprzedni sezon Cię zmęczył lub odpadłeś jeszcze wcześniej? Ten omijaj szerokim łukiem.

Jesteś fanem? Obejrzyj i płacz.

Jesteś pisarzem, scenarzystą, opowiadasz historie? Obejrzyj koniecznie! To zestaw ważnych lekcji, jakich podręcznikowych błędów nie popełniać. Szczególnie, kiedy jest się na ostatniej prostej.

—

Bartosz Filip Malinowski

Jestem strategiem, analitykiem, konsultantem i kreatywnym. Założyłem agencję doradczą WeTheCrowd, gdzie doradzam markom z sektorów kreatywnych. Staram się także zachęcać projektantów i twórców do myślenia niekonwencjonalnego na vlogu Bez/Schematu. Jeśli chcesz ze mną współpracować, napisz: bfm@wethecrowd.pl

Jeżeli podobnie jak ja preferujesz kolorowe, ruchome obrazki, to zacznij od wersji wideo tego tekstu na moim vlogu

Filmowa kontynuacja Deadpoola schodzi już powoli z ekranów kin, ale najemnik z najbardziej niewyparzoną gębą na świecie (z ang. merc with a mouth) z komiksowej niszy Marvela awansował na samozwańczego księcia/błazna popkultury. Wszystko dzięki kilku niezłomnym twórcom, społeczności fanów i niekonwencjonalnym działaniom, których nie powstydziłby się sam Deadpool.

Brutalny, bezceremonialny, histerycznie zabawny i świadomy swojej fikcyjności. Wyjątkowo nie mówię o sobie. Taki już od niemal trzech dekad jest Wade Wilson A.K.A. Deadpool, który w każdy możliwy sposób odstaje od reszty bohaterów z komiksowego uniwersum Marvela.

Skoro już prowadzę vloga zatytułowanego Bez/Schematu trudno mi nie przyznać, że kochałem Deadpoola na długo przed jego kinowym objawieniem się światu pod postacią superbohaterskiego zbawiciela kategorii R. (Mnie też zdarza się burzyć czwartą ścianę i zwracać do publiki, której nikt nie widzi). Kinowy triumf – teraz już podwójny – był miłą niespodzianką dla mnie i dla wielu. Ale droga prowadząca na srebrny ekran nie była usłana różami, wymagała nieustępliwości i szeregu nietypowych zagrywek. Zupełnie jakby rozegrał to sam Wade Wilson. Musisz na moment zaufać mi na słowo: znajdziesz w niej kilka bardzo wartościowych lekcji i nauk do zastosowania także w swoim obszarze działalności. Słowo!

Lekcja historii (ponurej, ale z happy endem)

Pozwól, że zacznę od krótkiej historii.

Ryan Reynolds zakochał się w postaci Deadpoola, kiedy tylko dowiedział się, że (anty)bohater opisał swój typ urody jako krzyżówkę psa shar pei z… Ryanem Reynoldsem.

W 2004 r. na planie niezwykle nieudanego “Blade: Trinity” (och, gdyby Ryan tylko wiedział wtedy, że wyląduje jeszcze w “X-Men Origins: Wolverine” i “Green Lantern”…), Reynolds zaraził pomysłem na film Davida Goyera. Rozpoczął się 12-letni (!) okres przygotowań do produkcji, który zasługuje na osobny obraz dokumentalny.

Koncepcję filmu przedstawiono studiu 20th Century Fox, które stosowało taktykę push-pull. Goyer szybko zniechęcił się i odłączył od projektu, a na jego miejsce wszedł reżyser Tim Miller. Razem z Reynoldsem wielokrotnie prezentowali przed producentami swoją wizję, aż w końcu studio uległo, stawiając jednak jeden warunek: najpierw niewielka rola Deadpoola w “X-Men Wolverine: Origins”, a dopiero później samodzielny film. (Hugh Jackman miał wówczas nieco wyższe notowania akcji niż Ryan Reynolds).

Przesuwając zegar naprzód o kilka lat: katastrofa i gwałt na postaci Deadpoola, jakiej dokonano w solowym filmie o Wolverinie, plus rola Reynoldsa w “Green Lantern”, o której wszyscy chcieliby dziś zapomnieć (włącznie z aktorem), w zasadzie zabiły szanse na kinową adaptację Deadpoola.

Miller i Reynolds mogli już wyłącznie zagrać va banque. Stworzyli kilkuminutowy short przygotowany w całości w CGI z głosem Reynoldsa. Ostatnia szansa na przekonanie studia – oczarować ich namiastką finalnego produktu. Co na to panowie w garniturach? Nie, za dużo krwi, przecież ludzie tego nie chcą. Nie, kostium zbyt czerwony. Nie, bohater za dużo mówi. Słowem, chciano wyciąć wszystko to, co czyniło Deadpoola Deadpoolem. Na co twórcy (i chwała im za to) nie chcieli przystać. Temat utknął w martwym punkcie i nie pomogły nawet rekomendacje Jamesa Camerona i Davida Finchera, prywatnie przyjaciół Tima Millera.

Nagle w 2014 r. na YouTube wycieka wspomniany short CGI. Fani dostają palpitacji. Wideo jest szerowane i konsumowane na potęgę, a w ciągu 48h studio 20th Century Fox zostaje zalane tonami listów od społeczności domagającej się właśnie takiej ekranizacji Deadpoola.

Kilkuset tysiącom fanów udaje się osiągnąć w dwie doby to, czego Ryanowi Reynoldsowi i Timowi Millerowi nie udało się przez 10 lat. Deadpool dostaje zielone światło. Trafia do kin. Rozbija bank (dwukrotnie). A fani są nasyceni.

Tyle, jeśli chodzi o historię. (Jeżeli Cię wciągnęła, to gorąco polecam Ci jeszcze ten tekst). Teraz pora na naukę!

Lekcja pierwsza: o społeczności i jej potrzebach

Studio filmowe to nie galeria sztuki sponsorowana przez szczodrych mecenasów. To jasne, że ma zarabiać pieniądze.

20th Century Fox nie zgadzało się na rozpoczęcie produkcji Deadpoola w takiej, a nie innej formie, bo chociaż nie było pewne czego chce widownia (szczególnie po katastrofalnej porażce jaką był solowy film o Wolverinie), to było przekonane, że wie czego widownia nie kupi.

Tylko… kim jest widownia? Kim są konsumenci? Z perspektywy marketera – najczęściej konstruktem myślowym, hipotezą, którą weryfikuje różnego rodzaju badaniami, z lepszym bądź gorszym skutkiem. Kiedy mowa o produktach mainstreamowych, mających trafiać to tzw. “przeciętnego odbiorcy”, to jak strzelanie z łuku do Ant-Mana z rozpędzonej Tesli.

Wystarczył mały sabotaż twórców, żeby pokazać, że kwestionariusze, wywiady fokusowe, screen testy są warte tyle, co nic, kiedy namacalny kawałek dzieła skonfrontuje się z prawdziwymi fanami. W tym wypadku był to short CGI wypuszczony do sieci.

I to właśnie lekcja pierwsza: nigdy nie zakładaj, że wiesz, czego chcą ludzie, dopóki im tego nie pokażesz. Szczególnie, jeżeli “ludzie” to dla Ciebie zbita, bezpłciowa masa, a w praktyce może ujawnić się jako niezwykle zgrana, oddana, ale i wybredna społeczność.

O tym, jak znakomicie w epoce internetu sprawdza się marketing oparty na społecznościach pisał m.in. Seth Godin (“Plemiona” i “Wszyscy jesteśmy dziwni”) oraz Chris Anderson (“Długi Ogon”). I do tych lektur chętnie odsyłam Cię, aby lepiej zrozumieć, dlaczego to Miller i Reynolds mieli rację, a nie korporacyjni marketerzy 😉

Lekcja druga: o autentyczności i kompromisach

Deadpool otrzymując zgodę na produkcję, otrzymał w pakiecie także kategorię R – jako pierwszy mainstreamowy film superbohaterski od dwóch dekad. To znaczy, że Wade Wilson mógł przeklinać, ucinać głowy innym czy ręce sobie i jeszcze chodzić nago na ekranie. Z każdego z tych praw skorzystał niczym prawdziwy dżentelmen.

Społeczność wymusiła taką kategorię wiekową filmu swoją reakcją na short, ale trzeba pamiętać, że to Reynolds i Miller za wszelką cenę walczyli o to, aby nie “stępić” Deadpoola. Z góry wiedzieli, że fani wpadną w furię, jeżeli postać filmowa jakkolwiek będzie wypadkową kompromisów w stosunku do wersji komiksowej.

I tu kryje się kolejna ważna lekcja: autentyczność jest dziś walutą interakcji ze społecznością. Należy o nią dbać za wszelką cenę, a jeżeli wiesz, że zostanie zaprzepaszczona przez bezmyślną, krótkowzroczną decyzję – nie ustępuj.

Reynolds i Miller mogli ustąpić i pójść na kompromis ze studiem. Deadpool pewnie ukazałby się w 2011 r., został wgnieciony przez fanów i krytyków w ziemię, a twórcy pozostaliby z kacem moralnym. Zamiast tego artyści unikali zgniłego kompromisu, bo wiedzieli doskonale, jak wygląda wyrok śmierci w świecie kinowych superbohaterów (pozdrowienia dla Green Lanterna, Ghost Ridera, Inhumans i jeszcze kilku innych).

I kontynuując wątek lektur polecanych: zwróć uwagę na książkę “Authenticity” autorstwa Jamesa Gilmore’a i Josepha Pine’a, którzy wprowadzili koncepcję wiarygodności jako formy wyróżnienia się na rynku niezwykle podobnych i skorporacjonalizowanych produktów. To kopalnia wiedzy, którą twórcy Deadpoola zastosowali z powodzeniem w praktyce.

Lekcja trzecia: o doświadczeniach w marketingu

I wreszcie: filmowy Deadpool i jego twórcy przypomnieli, że marketing może być fun. To nie wyłącznie zespół działań SEO, konwersja, generowanie leadów, automatyzacja, targetowanie, personalizacja, wskaźniki CTR i chatboty planujące inwazję na Twojego smartfona.

Reynolds był pierwiastkiem nieokrzesanej kreatywności i humoru, który wszedł w reakcję z ekipą fajnych marketerów. W ten sposób powstały takie małe arcydzieła, jak choćby to:

Czy to:

Czy to:

Dlatego ta lekcja mogłaby brzmieć: marketing może być czystą, niedorzeczną przyjemnością, jeżeli wprowadzisz do niego element kreatywności i sztuki. A sami marketerzy zbyt rzadko sobie na to pozwalają, bo ograniczają swoje horyzonty w zakresie środowisk, źródeł wiedzy, procedur itp. Wiesz, co mam na myśli, prawda?

Ale, ale! Nie byłbym bez schematu, gdyby to spostrzeżenie miało być lekcją. Nie, to truizm. Właściwa nauka brzmi inaczej: konsumenci są dziś głodni przeżyć i doświadczeń, a nie po prostu produktów i usług.

Fani czekając na kolejne części Deadpoola nie czekają już po prostu na film. Czekają na wszystko, co wydarzy się wokół niego. Kolejny wywiad z Reynoldsem w masce. Kolejną PRową niespodziankę. Kolejny oryginalny billboard. Może jakiś performance, może wyskoczenie z lodówki wiernego fana.

Mógłbym powiedzieć, że chodzi o experiential marketing, ale to byłoby spłycenie tematu. To naprawdę gospodarka doświadczeń. I ostatnia już lektura, którą chcę Ci polecić. “Experience Economy” wspomnianego wcześniej duetu Gilmore’a i Pine’a to doskonałe wprowadzenie do nowego typy ekonomii, w której ludzie szukają na rynku wartości niepowtarzalnej, godnej zapamiętania i wykraczającej poza wąsko rozumiane formaty, treści czy kanały.

I na koniec…

Oczywiście, mógłbym też zachęcić Cię do tego, żeby być Ryanem Reynoldsem. To on stanowił spoiwo wszystkich tych koncepcji. To on uszanował komiksową postać na tyle, że nie pozwolił grupce korpoludków zniszczyć jej na oczach fanów (po raz drugi 😉 ). To on wie, że fani chcą obejrzeć wywiad z Deadpoolem, a nie nim, aktorem. Że pragną autentyczności, a nie ciągłego puszczania do nich oka; zacierania granicy między fikcją a rzeczywistością, prawdziwego doświadczenia. W zamian odpłacają się tysiącami pomysłowych, zabawnych i wdzięcznych komentarzy w social media. No, i milionami dolarów w kinach.

Także bądź jak Ryan Reynolds. Będzie Ci łatwiej, jeśli obejrzysz wersję wideo tego tekstu oraz razem ze mną pozostaniesz Bez/Schematu 😉

Przy okazji “Venoma” ludzie starający się na siłę bronić jakości tej produkcji, podnoszą argumenty które niesamowicie mnie irytują. “Przecież to postać z kreskówki, nie wszystko musi mieć sens”. “Nie możemy wymagać wielkiego scenariusza, to ma być przede wszystkim rozrywka”. Wpadłem ostatnio przypadkowo na film “Człowiek, który gapił się na kozy” i jest to świetny przykład, jak przy nawet najbardziej absurdalnej historii, można przemycić ciekawy scenariusz i spójny świat, w którym nic nam nie zgrzyta podczas oglądania.

Film ma świetną obsadę i aktorzy mają duże pole do popisu. Nie są to jakieś powalające występy ale wszyscy trzymają dobry poziom. Wybija się na pewno Kevin Spacey, mimo że ma niewiele czasu, kradnie show kiedy tylko pojawia się na ekranie. Zamiast jakiejś brutalnej ekspozycji dostajemy retrospekcje w których narracje prowadzi nasz główny bohater. Dzięki temu prostemu zabiegowi tempo w filmie nie siada ani na chwilę. Jeśli umiecie i lubicie czytać między wierszami to “Człowiek, który gapił się na kozy” jest dla was. Jak to w ogóle ma się do Venoma??

www.telemagazyn.pl

“Przecież to postać z kreskówki, nie wszystko musi mieć sens”

Twórcy ze studia Sony, nie wykazali żadnej konsekwencji w tworzeniu świata. W laboratorium symbionty powodują śmierć nosicieli, jeden z nich nawet sam przez to umiera. Z drugiej srony dostajemy Venoma, który skacze sobie z Eddiego na jego dziewczynę i psa bez żadnych konsekwencji. A na dodatek w Malezji, Riot spędza 6 miesięcy w rannej, starszej kobiecie idąc na lotnisko. Ciężko mi też uwierzyć, że korporacja wysyłająca promy w kosmos nie ma monitoringu !? Pomijając już fakt tej gafy z linią czasową, to nic tu się nie trzyma kupy. Za to “Człowiek, który gapił się na kozy”, mimo że proponuje świat pełen absurdu i rzeczy niemożliwych z naszego punktu widzenia, to robi to w sposób tak spójny, że po paru minutach wiemy czego możemy się spodziewać. Reżyser nie wciska co chwilę wydarzeń, zaprzeczających poprzedniej scenie. Nie każdy świat stworzony na potrzeby filmu musi mieć sens z perspektywy naszego, ale brak konsekwencji w jego budowaniu, może przeszkadzać w oglądaniu.

“Nie możemy wymagać wielkiego scenariusza, to ma być przede wszystkim rozrywka”

Mówcie co chcecie, ale “Venom” to film o niczym. Próbuje się nam sprzedać Eddiego Brocka, jako bohatera skrzywdzonego przez złą korporacje. Jednak on sam jest wszystkiemu winny, więc ciężko się z nim utożsamiać. Jego relacje z symbiontem też nie są na tyle zarysowane, by nieść w sobie jakiś morał.  Motywacje antagonisty również nie mają sensu. Po prostu jeden wielki burdel. “Człowiek, który gapił się na kozy” mimo dużo luźniejszego klimatu, niesie w sobie kilka ciekawych motywów. Mamy dziennikarza po rozwodzie, próbującego udowodnić ex-małżonce swoją wartość. Żołnierza, który zaprzedał swe ideały i poszukuje odkupienia i czarny charakter napędzany zazdrością. Proste i uniwersalne historie, jednak sprawiające że film nas angażuje.

Jeśli podobał Ci się “Venom”, to nie mam zamiaru Cię przekonywać że nie masz racji. Chcę tylko pokazać, że nawet przy najbardziej absurdalnej konwencji można, a nawet trzeba, opowiedzieć ciekawą historię i stworzyć spójny świat.

Mimo fatalnej prasy, najnowsze dziecko Sony Pictures zarabia bardzo dobre pieniądze. Dość powiedzieć, że film ustanowił nowy rekord zarobków weekendu otwarcia w październiku. Venom cierpi jednak na wiele chorób kina super bohaterskiego minionej epoki. Wysokimi wpływami z biletów fani dają producentom drugą szanse.

Sony po raz kolejny zawodzi. Moje odczucia po seansie najlepiej opiszę parafrazując cytat z trailera. Ten film nie ma rąk, nie ma nóg, nie ma twarzy i turla się jak g***o na wietrze. Tom Hardy spytany o ulubione sceny, powiedział że jest to 30 minut wyciętego materiału relacji jego bohatera z symbiontem. Siedząc w kinie czułem to jak cholera. Historia ma ogromną dziurę zamiast próby nadania charakteru stosunkom, jakie mają Venom i Eddie Brock.

ew.com

To największa wada, ale nie jedyna. Cały scenariusz jest naiwny i nie wyjaśnia podstawowych zagadnień. Dziś, od podobnych produkcji, wymaga się więcej, niż prostej historyjki prowadzącej do końcowej konfrontacji. Osadzenie finałowej walki w nocy, to ewidentnie próba ukrycia słabych efektów specjalnych. Sony zazwyczaj nie miało z nimi problemów, więc najprawdopodobniej to budżet nie pozwolił na więcej. Jednowymiarowy, zły do szpiku kości złoczyńca też już nie wystarczy, szczególnie jeśli się mierzy w pierwszą ligę. Cały wątek miłosny jest do wyrzucenia, a twórcy jak na złość oparli o niego sporą cześć filmu.

Mimo tych wszystkich wad, Sony Pictures będzie miało szansę się zrewanżować. Jeśli Venom utrzyma takie zarobki, kolejne produkcje z nim związane, dostaną zielone światło do realizacji.

Jeśli ludzie odpowiedzialni za to uniwersum, wsłuchają się w głosy krytyków i fanów, widzę spore szansę na sprawne kontynuowanie tego przedsięwzięcia. Venom to zły film, ale jest w nim dużo serducha i dzięki temu da się go oglądać. Nie jest to szkodliwa produkcja, a i takie się zdarzały w historii Sony. Zwyczajnie kilka rzeczy się nie udało, jest jednak nad czym pracować i studio nie zamknęło sobie drogi do realizacji dalszych planów. MCU wysoko stawia poprzeczkę wielkim uniwersom, FOX zaś udowodnia, że można robić mniejsze i tańsze produkcje, tylko trzeba mieć pomysł. Tutaj brakło decyzji w którą stronę idziemy. Mocno trzymam kciuki za kolejne projekty Sony, ponieważ tylko konkurencja może wywindować kino super hero na jeszcze wyższy poziom.

Smarzowski oszukał nas wszystkich! Zarówno z trailera jak i z wypowiedzi wynikało, że film to będzie lincz. Przyznaję, że sam dałem się zwariować i właśnie z takim przeświadczeniem szedłem na “Kler”. Nadal nie uważam, żeby to był jakiś niesamowicie ważny film. Jednak na pewno bardziej stara się zachęcić do dialogu, niż popychać w stronę walki z Kościołem.

Jestem pewien, że cała afera była nakręcona specjalnie, na potrzeby kampanii reklamowej. Przyniosło to wymierny skutek, bo w pierwszy weekend Kler obejrzało milion osób. Produkcja przedstawia Kościół jako złą korporację, gdzie to zgniły system psuje porządnych ludzi. Księża nie są przedstawieni jako zwyrodnialcy przesiąknięci do szpiku kości pedofilią i pijaństwem. Reżyser pokazuje ich raczej jako ofiary organizacji, w której od wielu lat przymyka się oczy na patologię. Smarzowski przemycił oczywiście kilka swoich przesadzonych scen. Jednak przy tak zbilansowanej esencji filmu, jestem w stanie to wybaczyć.

www.spidersweb.pl

Scenariusz “Kleru” daje mnóstwo miejsca na popisy aktorskie i muszę przyznać, że odtwórcy głównych ról nie biorą jeńców. Jest tu wiele scen niemych konfrontacji, samotnej zadumy i kilka emocjonalnych wybuchów. Jest to idealne pole, by utalentowani artyści mogli pokazać pełnię swoich możliwości.

Jednak trzeba przyznać Smarzowskiemu, że to on stworzył środowisko sprzyjające aktorom. Niejednemu reżyserowi udało się zmarnować gwiazdorską obsadę. Wielu ludzi twierdzi, że wątek Więckiewicza dzieje się na uboczu i jest trochę zbędny. Dla mnie świetnie tonuje i dopełnia fajerwerki z przeplatającej się historii Jakubika i Braciaka. Bo właśnie ta jest główną osią filmu. W pewnym momencie podsuwa nam fałszywe tropy, ale końcowy twist i status quo, jaki po sobie pozostawia naprawdę daje do myślenia. Gdyby wszystkie trzy wątki spleść na tym poziomie i wyrzucić tych kilka przegięć, tak charakterystycznych dla Smarzowskiego, można by uznać scenariusz Kleru za naprawdę świetny.

Jestem zaskoczony bardziej niż Wy, ale polecam  wybrać się do kina!! “Kler” nie szokuje, a pcha w stronę racjonalnej dyskusji na temat uzdrowienia Kościoła. Smarzowski trzyma na smyczy swoje zacięcie do skandalu i stara się pokazać ludzkie twarze nawet negatywnych postaci.

Jeśli miałbym na siłę się czegoś czepić, to zdecydowanie nie podszedł mi montaż. Sama porwana stylistyka mnie nie przekonuje. Do tego widziałem co najmniej jeden potężny kiks, który bardziej pasowałby na youtube, niż do kina. Symbolika rzucana mocno w twarz to też nie mój klimat, wolę dyskretniejsze odniesienia, niż ostatnia wieczerza pokazywana w materiałach promocyjnych, a to wierzchołek góry lodowej. Nie ma też tak mocnego wydźwięku jak “Spotlight“, choć bardzo się stara. Mimo wszystko Kler, to dla mnie największe pozytywne zaskoczenie tego roku.

Sprawdźcie też dlaczego to nie jest ważny film oraz bardziej poetyckie omówienie p. Dominiki